Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 137

[p. 578]

Peter Ghyssaert
De vuurtoren

In oude, troosteloze duinen staat hij,
straks geen draaiend lichtoog
dat de nacht galvaniseert van schrik
en schijnt tot aan de grenzen van de hel,
maar een gebroken lamp; kapot juweel
waarin het stuifzand draait
- die eerst het meeste licht bezat
is dan zo duister dat het zwart
bij hem naar binnen straalt
om op zijn bodem te verdiepen.

Een door wind gezouten flank verjaart,
maar niet tot duurzaamheid. Verf gaat eraf,
een langzaam eb van vrolijk rood,
het laatste, tot verlies
verenkelvoudigde getij.

Storm duwt zand op; heuvels
zullen op zijn magerte inrijden,
eens geschapen tegen het verraad van wie
nu zelf als brakke boot
op woedend land is wrakgelopen.

[p. 579]

Het libretto

Broze hoeken, hard en schilferend;
het zou een schoolschrift kunnen zijn,
maar één van ongewoon formaat;
dik bovendien en zonder etiket
of schoolse halen van de pen.

Wie het gevonden heeft brengt het
met tranen in de ogen, een fraai verhaal
- het kan zó in zijn leven ingepast -
maar wie het krijgt is koel
en leest het door, geamuseerd.

Veel later gaat hij aan het werk;
de inhoud van het schrift brandt
sissend op gedachten in en
op die scherpe grens gezeten
schrijft hij zijn muziek.

De volle zaal weent zeer
tijdens de première.

[p. 580]

Bomen

Als een boom is aangekomen
in elk van zijn vruchten
legt hij zichzelf stil, overwintert
in een warm seizoen, een sarcofaag
vol met versuikerd licht
en sap

en elke pit sluit klein en donker
om een stam, een kruin
en duizend vruchten die de spiegel zijn
voor duizend nieuwe vruchten.

In zijn kleine, ronde,
zwarte nacht gewiegd
is een boom volmaakt

en geen is kreupeler dan wie daar staat:
al groeiend afgebroken
uit zijn zaad.

[p. 581]

Rik Vermeersch, Staande naakt, akryl op paneel, 1992, 130 × 080 m.