Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 134

[p. 415]

Koenraad Goudeseune
Slapend meisje, Hendrickje

(voor J.B.)

Uiltje gevangen, zomaar op de divan. Je haar
nog in een dotje, ofschoon reeds enkele eeuwen
- als in het sprookje waarbij het einde niet
werd bedacht - zelfs geen prins je wekken kan.

Ook leefde je niet lang meer en je samen-zijn
werd door de kerkeraad van hoererij met den
schilder Rembrandt verdacht. Hij vereeuwigde
je dan ook haastig, Hendrickje definitief in klad.

[p. 416]

Allegorie van de Faam

Bij het gelijknamige schilderij van Vermeer.

De kunstenaar in dit atelier ben ik, maar
ook jij moet weer dubbel, alsof geportretteerd
door Vermeer jou niet voldoende is. Hier wil
je niet anders dan mooi uit de verf en op

papier. Schilderde ik je maar af en daarna
iets anders. Het beeld staat echter zo goed
als vast: jij, mooi zorgeloos, eigen lof-
trompet. Ik, reeds eeuwenlang bezig met laurier.

[p. 417]

Gedicht

(voor N.D.)

Graag was ik schilder geworden. Ik schreef
er alvast over. Hoe landschappen niet uit
verf, noch uit landschappen bestaan, maar net
andersom. Gezichtsbedrog van taal wist ik,

zoals het fraaie liegen van groen waarin
een grazende koe die waarheid geen geweld
aandoet. Vast stond dat ik jou abstract

zou schilderen, want je verschuilde je te veel
achter werkelijkheid: het hyperrealisme van je
mond waarmee je sprekend je woorden leek te zoeken,
glimlachte, zoende, ze vond. Nietszeggende.