Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 134

[p. 257]

[1989/3]

Stefaan van den Bremt
Gedichten

Eén grote waakvlam is de dag. Een baai
van goud en diepblauw is de hemel. Jij
zit in de tuin en kijkt op als een kraai
hikt van de hitte en krast, of op een lei-
en dak gegriffeld wordt. Je zit te schrij-
ven in het eerste leerjaar. Hou je taai,
't is hanepoot en baksteen. Ben je blij-
ven zitten? En nog vind je niet je draai?

Alleen waar vuur heerst, heilig vuur, ontwaakt
de ware schrijfaandrift. Dat vuur volmaakt
het handwerk van het schrijven, een gedreven
aaneenrijgen van letters die gaan leven
en naderhand het woord, de zin, los zand
tot glas versmolten, hard en transparant.

[p. 258]

Zoek hinkelblokje

Wat is maat en wat is rijm?

Zo iets als een uitgesleten

hinkelblokje dat moet zijn

kwijtgespeeld en lang vergeten?

Het is niet gezegd dat je bent wat je zegt.
Het doet er niet toe dat je zegt wat je bent.
En dat doen of je doet wat je zegt is ook wat
gezegd. Wat te doen met andere woorden?

Van het blad voor je mond spreken woorden
je boudweg zwart op wit tegen. Bijna
hardop, als een kind bij zijn eerste stil-
lezen, wijzen ze het wit af, bijkans.

Vlakaf in het oog springend en zingend
weten de woorden wat zij willen, niet
wat jij kwijt had gewild. Met het blote
oog te horen hinkelen ze het blad af.

[p. 259]

Ars Poetica

Zo lokt een zoemtoon ook de dar.

En raakt de radar in de war,

ik weet op verre lippen woorden

besterven terwijl ik verstar.

Noem mijn muze koel. Zij denkt
haar schone voorhoofd in één

rimpel. Hoe nadrukkelijk grift
het denken in dat gladde vel!

Zij lijkt soms geheel afwezig.
Geen steek te zien. Geen woord

te horen. O mijn muze, blinde,
dove gedachte die zingen wil!

Warm en koud speelt ze, spelt
een alweer wijkende zin, brandt

haar vingers aan betekenis, klinkt
ze eraan vast - zo hecht als

wijze bijen aan hun koningin.
Mede klink ik, in haar zwerm-

cel gevangen, en dan komt het
loze lezertje dat honing wil.

[p. 260]

 

Van wie gegaan is door het vuur

 

en die geraakt is in de branding,

 

van de moëddzin in Sansanding

 

en van het kraaien in het uur

 

der waarheid, van het woord: papier

 

of vlees geworden, lof en schennis

 

van de geschreven wet, de kennis

 

die niet geboekstaafd is, rivier

 

buiten haar oevers naar de deur

 

tussen de blinden als de bedding

 

overloopt van dood en redding,

 

van roes en rouw en de teleur-

 

stellende slotbalans, een onding:

 

alles of niets meer na afronding.