Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 133

[p. 518]

J.P. den Haerynck
Traditie

Het huis dat licht gestreept van vrouwentongen
zo op een schuiloord lijkt. Midden de wereld
opgetrokken uit de geluiden van het achterhuis.

En van adem voorzien. Van juist voldoende
duister. Zodat het licht wordt als je naar
de ramen kijkt, in je ogen de hele kamer staat.

Nu je twijfelt of je oom achter de regen zat
te denken aan meer armslag voor het boeren
of aan de jonge katten in het zondagskoren:

proevend van een ronding in de schuur. Denk je
dat in jouw ogen alleen de kamer stond. Wat later
slechts een droom, een wijze van herkennen bleek.

[p. 519]

Foto

Wat het licht hier doet is niet te noemen
tederheid ontgrenzen. Schaduw werpen
van het kleinst bewegen. Dat alleen

in weemoed zichtbaar wordt. Veel later pas.
Als je zonen je nauwelijks herkennen in hun ijver.
Als op je handen de jaren zijn gerimpeld.

Je vel gegerfd door zorgen en wat kinderen
verspreken in hun spel. Dat herinnering geen vat
heeft op het diepste knagen, dat duisternis

nooit alle hoeken slaat. Het blijft behelpen weer
omdat dit nooit geneest: zoals je toen samen
onherroepelijk zo licht van leven stond.