Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 133

[p. 266]

Koenraad Goudeseune
Album

1.

Het album begint bij het onaffe huis. Enkele
muren staan reeds voorzichtig overeind. Mijn vader,
daarnet gehurkt, heft zwijgend stenen in de lucht,
die lukraak en tegen mijn zin,

naar een voorstelling van mijn kamer dingt. Er is
vooralsnog teveel openheid die ik van verzwijging
beticht. Een zomerse dag: zwart-wit de blauwe lucht
waarin een vogel zich van route vergist.

2.

Enkele pagina's verder ben ik geboren,
al staat nog te bezien of ik het ben:
op mijn buik overweeg ik mijn lichaam
en huil. Wou iets in mij dat het anders

was? Daarna houdt een bed mij liggend.
Tussen gekartelde randen zorgen spijlen
voor perspektief. Gis ik naar de lens,
een moment lang?

[p. 267]

3.

Het licht op mijn gezicht laat vermoeden
dat het nog net kon: een foto van mij.
Landschap achter me twijfelt evenwel en weet
niet precies of het nog zo vanzelfsprekend

liggen moet. Een heg verdwaalt ook al in haar
afrastering. Gras rond mijn voeten wil nog even
wat, maar is verderop amper het donker van
donkergroen waarin ik sta.

4.

Ik fiets hard, al raakt het beeld slechts
tot aan de kromming in de weg. Een repel
bos vertelt hoe ik daar kwam, niet hoe
het verder zal. Ik krijg de trappers net

niet rond. Fotofinish van wat nog beginnen
moet: nieuw uitzicht. Twaalf jaar na datum
en op papier, rijd ik er opnieuw.
Kijk: een volgende bocht. Ik ben er haast.

[p. 268]

5.

Ik werd het tenslotte niet eens met wat
ik laat zien: die voet moet nog even anders
en mijn heup wil plots haar houding niet.
Ook een hand lijkt zich nog ijlings af te

vragen of het toch niet beter in een vuist.
Waarom wil mijn glimlach dat ik op foto eigenlijk
ernst verkies? Iemand zei waarschijnlijk: ‘Nu’!
Ik kijk nog gauw, maar er gebeurde niets.

6.

In profiel ben ik het weer helemaal, ofschoon
ik niet kijk om er zo uit te zien. Naast mij
vangt een schouder aan. Het beeld verzint
onbehouwen slierten van jouw haar erbij.

Ik praatte wellicht, alhoewel het niet
te zeggen valt: een halve lettergreep in het
niets. Verstarde ik achteraf een ogenblik?
Ik vul mijn mond opnieuw met taal.

[p. 269]

7.

foto zonder haar

Aanvankelijk ben je er nog wel, vandaar,
maar gaandeweg wil het beeld niet langer
van jou weten en toont meedogenloos
waar je voorbijkwam: een rij bomen

die zich nauwer bij elkaar gaat voelen;
Het einde van een laan. Perspektief
wil je er vooralsnog bij betrekken, doet
domweg alsof je daar nog zou te wachten staan.