Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 130

[p. 712]

Ed Leeflang
Strijkkwintet (Opus 163)

Door iemands dochter afgehakt,
in de commode van je lijf gezet,
de houten schouders om zich heen,
luistert je blinde hoofd; alleen.

Want ik verwijt me dat ik kijk,
de spin zie, levend en te groot,
een losse kindervuist in het tapijt,
die naar je broekspijp beent en stijf
komt zitten op je slof.

Hij siert je in het langzaam deel -
de pizzicati breken tijd
en jij moet breken met de stof -
een donker strikje op je wreef,
de nieuwe mode aan een hof.