Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 130

[p. 108]

André Demedts
Gedichten

Sinds lang

Sinds lang ben je ziek, heb

je, al lachend gezeid,

maar ga weer naar huis en

het zal je genezen;

de dagen en jaren,

de trap van de tijd

weder af, als kind tot

het leven herrezen.

Wat zag ik het gaarne,

het wiegende vlas,

dat zich door de wind, zo

toegeeflijk, liet strelen;

de zon ging haar gang, ge-

lijk 't eeuwen al was

al werd het ook anders,

wat kon het mij schelen?

Zolang als de hemel

nog blonk, met de schijn

der sterren, ontelbaar,

en nooit te genaken,

kon de donkerste nacht

zo gruwzaam niet zijn,

dat ik, moe en verdwaald,

niet thuis zou geraken.

[p. 109]

 

Ja vader, ach moeder,

 

je zoon is hier weer,

 

van heimwee verziekt en

 

door 't leven versleten;

 

overal waar hij kwam,

 

bleef kwellen het zeer,

 

dat je bij dag noch bij nacht

 

hem nooit kon vergeten.

[p. 110]

Mijn wereld

Mijn wereld kromp langzaam ineen,
een huis aan de hoek van een straat,
twee linden, een tuin eromheen,
't verkeer, dat eraan voorbij gaat,
als ginder hoog, een wolkenstoet
van west naar oost, tot onverwacht
meestal, miljoenen sterren, als
speerpunten bloot, blinken bij nacht.

Op het blad van de tafel, waar
ik aan zit, een streling van licht,
vaarwel, nu wij gaan uit elkaar,
daar de dag tot afscheid verdicht,
valavond en weemoed, om niet,
twee paarden op weg naar hun stal,
't maakt geen verschil wat er geschiedt,
als ik nog draal of weggaan zal.

De ruit door mijn adem bewaasd,
is 't bord, waar ik ijlings op schrijf,
ik was hier een tijd, overlaatst,
maar vraag mij niet dat ik blijf,
geen duur is beloofd, aan alwie
geboren uit aarde en uit bloed,
wiens naam op de ruit nog ik zie,
maar spoedig wegdruppelen moet.