Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 130

[p. 104]

Patricia de Martelaere
Ben ik hier in een hoerenzaak verzeild geraakt?

Dacht nochtans dat het een gewoon café was, omdat er onder meer voor het raam hing ‘Heden soep’. Achtte het onwaarschijnlijk dat men in een hoerenzaakje soep zou eten. Zit hier nu in een oude zetel, onder gedempt licht, met zwoele muziek en achter mij mannen aan de bar, koffie te drinken en te schrijven als gek, met mijn jas aan en mijn benen vooral niet over elkaar geslagen. Hoe een mens ook altijd in zo'n situaties terechtkomt: je bevindt je ergens in een wildvreemde stad waar het kil en winderig is, en waar je zo'n slordige honderd minuten tijd moet zien te doden omdat je moet wachten op de man met wie je terug naar huis moet - een man, nota bene, die niet de jouwe is, terwijl je er nochtans een hebt -, op zoek naar een café om een koffie of wat dan ook te drinken, maar in deze buurt is niet eens een bakker of kruidenierszaak te vinden, en als je eindelijk een café ontdekt ziet de zaak er weliswaar verdacht uit, maar er staat ‘Heden soep’ op het raam, en wat verder ‘Feestzalen te huur’ - en omdat ik geen zin heb om honderd minuten met koude voeten en verkleumde handen door deze stad te dwalen stap ik dan maar naar binnen, en zie dat ik me heb vergist. En als je dan bent zoals ik, dan blijf je met een misplaatst gevoel van heldhaftigheid ter plaatse - je bestelt met een uitgestreken gezicht een koffie en stevent doelbewust op zo'n stoffige fluwelen zetel af, alsof je hier elke dag kwam. Er is in deze hele zaak niet één stoel te vinden - niet één vrouw ook overigens, en zonder op te kijken voel ik hoe alle mannen me grijnzend begluren - ik heb vanmorgen mijn haren gewassen en in de krul gelegd, ik zie er op m'n voordeligst uit en dat is niet slecht, als ik de man die niet de mijne is kan geloven, en met mijn nylons en hoge hakken, en mijn allure van wie-doet-me-wat lijk ik ongetwijfeld wat ik nochtans niet ben. Ik roer in mijn koffie, neem een slok, verbrand mijn tong en begin wanhopig in mijn tas te rommelen - maar Nabokovs Lolita of Flauberts Madame Bovary, in pocketuitgave, zijn ditmaal thuis op de vensterbank blijven liggen. Dan vis ik het groene notaboekje op en doe wat ik altijd doe als er niets anders meer op zit: ik buig me voorover en begin als een razende te schrijven. Ik schrijf dat ik een café binnenkom waar ‘Heden soep’ voor het raam hangt maar dat bij nader inzien toch een hoerenzaak blijkt te zijn, en ik

[p. 105]

schrijf dat ik een koffie bestel en dat ik begin te schrijven. En ook dit schrijf ik, diep voorover gebogen, opdat het zou lijken of ik ingespannen met iets heel belangrijks bezig ben, een wiskundig theorema of een filosofische stelling, een brief aan mijn geliefde, een keukenrecept of weet ik veel wat. Zolang ik ononderbroken blijf verder schrijven, zonder opkijken, kan niemand op de gedachte komen dat ik wel eens werkelijk zou kunnen zijn wat ik ongetwijfeld lijk te zijn. Dus schrijf ik. Ik schrijf en ik schrijf, en ook waarom ik schrijf schrijf ik, al is dat natuurlijk onzin, maar ik kan niet zo snel wat beters bedenken, en het voornaamste is tenslotte dat ik niet stilval, als een Westminsterklok uitgerekend één minuut voor klokslag middernacht van het Nieuwe Jaar, zodat iedereen stokt en onderzoekend opkijkt. Stel je voor, bijvoorbeeld, dat een van die half beschonken kerels plots begint te joelen: vooruit mannen, waar wachten we verdikkeme op, en dat ze dan met z'n allen op me toe stormen en me de kleren van het lijf rukken en zich dan een na een aan me vergrijpen - en ik neem het gewoonlijk al niet zo nauw, en dat sex niet noodzakelijk liefde betekent weet ik intussen ook al wel, maar dàt zou me toch net iets te gortig zijn, vooral indien ik na afloop ook nog gewurgd en in stukjes gesneden zou worden, zodat mijn arme ouders, en mijn man - die immers niet weet waar ik ben - morgen in de krant te lezen krijgen: flarden van schrijvend meisje gevonden, mèt flarden van wat ze schreef.

Ik kan me een mooiere dood indenken, al sterf je natuurlijk altijd levend - dat is wat ik altijd zeg als mensen met afgrijzen protesteren tegen het levend koken van kreeften: dat het natuurlijk niet leuk is levend gekookt te worden, maar of het dan misschien leuker is om levend de hersenen ingeslagen of de keel overgesneden te worden, en dat je immers onvermijdelijk levend sterft. Niettemin. Het is onvoorstelbaar hoeveel woorden het duurt voordat hete koffie wat is afgekoeld - badwater is altijd veel sneller koud, zo lijkt het, of plaatst de verwachting een rem op de tijd. Had ik maar een beter geheugen - dan herinnerde ik me vast minstens één van de tientallen gedichten die ik ooit uit het hoofd heb gekend en kon ik dat hier gewoon neerpennen, zodat ik mijn hersenen niet langer hoefde te pijnigen over wat ik verder nog moet schrijven. Natuurlijk, ik zou ook domweg alsmaar hetzelfde woord kunnen schrijven, zoals het woord ijsroomgebakje, dat lekker lang duurt, of de naam die ik immers al zo vaak, in gedachten en in vele schriften, schrijf. Maar om de een of andere reden lijkt dat te zinloos, al is er, op de keper beschouwd, nauwelijks enig verschil met wat ik nu doe: het lijkt of ik iets belangrijks aan het schrijven ben, en ook het resultaat lijkt interessant, of in ieder geval leuk, maar in feite schrijf ik alleen maar een aaneenschakeling van woorden, met niets anders dan de be-

[p. 106]

doeling een aaneenschakeling van woorden te schrijven. Ik schrijf, om zo te zeggen, en met de nodige verbeelding - die mij immers niet ontbreekt - om niet verkracht te worden. Nu schiet me plots toch een regel te binnen uit een gedicht dat ik als kind kende: de nacht, als hij komt de nacht, maakt hij de hemel open, en de volgende regel ging dan over duizend sterretjes die dan op gouden voetjes kwamen aangeslopen. En een ander gedicht droeg als titel ‘Van twee konijntjes’, en de dieren in kwestie bleken dan Pootjerap en Oortjeflap te heten, en meer kan ik me er alweer niet van herinneren. Zelfs het onzevader herinner ik me niet meer, en dat heb ik nochtans jarenlang in bed voor me uit gefluisterd in de hoop Onze Lieve Heer zo te vermurwen tot het scheppen van een kind dat mijn broertje of zusje zou zijn - een mooi gebed voor mij, ook nu nog, want de man die niet de mijne is kon met gemak mijn vader zijn - jammer dat ik het niet meer ken, dan kon ik het 's avonds in bed voor me uit fluisteren om de Heer te smeken om een kind van hèm - al zou dat dan ook wel een Onbevlekte Ontvangenis moeten zijn. Maar kom, niet getreurd en niet gezeurd, dit is de beste van alle mogelijke werelden - dat zegt mijn moeder altijd als weer een van haar vriendinnen man en kinderen verloren heeft, terwijl het huis is platgebrand en ze zelf door borstkanker is aangetast: dit is de beste van alle mogelijke werelden. Hoezee. Gelukkig maar, zei de priester die mijn man en mij in de echt verbond, dat God bestaat. Pardon, zei ik, maar hoe kunt u daar nou zo zeker van zijn? Nou, zei de brave borst verbaasd, dat staat immers zwart op wit in de bijbel. Werkelijk waar. Je zou het niet geloven, en ik wou dat ik het had verzonnen, zo leuk vind ik het, maar helaas, het is werkelijk zo gebeurd, jammer van het verhaal. En nu weet ik het werkelijk niet meer. Vanmiddag heb ik gegeten, in de wagen hierheen: een appel, een reep melkchocolade met hazelnoten en twee pepermuntjes. Gisteravond, thuis, kip met champignons en rijst. Eergisteren varkensgebraad met spinazie. Mijn schoonmoeder vertelt altijd wat ze gegeten heeft, tijdens de ellenlange telefoongesprekken die ik met haar, of liever, zij met mij voert: vanmiddag een eindje worst met appelmoes en gekookte aardappelen, vanmorgen twee sneetjes brood met jam en een met kaas, en een kopje koffie met twee klontjes suiker, en ze was overgeschakeld op een ander merk, en voortaan maalde ze hem zelf, dat was verser, en werkelijk, je proefde het verschil, en zo verder, en ook, ja, werkelijk, enzovoort. Het behangpapier heeft de kleur van oud behangpapier, bruin en smoezelig, een soort overladen medaillonmotief met vlekken van koffie en wijn. Buiten regent het, of het regent niet, of pijpestelen, het doet er niet toe, zolang ik maar bezig blijf. In de sneeuw rollen drie of zeven kinderen een sneeuwman die niet de mijne is. De werelddelen zijn: Amerika, Europa, Azië, Afrika

[p. 107]

en Australië. Mijn lievelingskleur is grijsachtig wit met een okertintje. Mijn naam is Maria Magdalena of Klaartje. Mijn hobby's zijn: dansen, paardrijden, postzegels verzamelen, tennissen en schrijven.