Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 126

[p. 339]

Mark Kinet / Gedichten

cynisme

vanmiddag lagen we in jouw koren, vincent,
in jouw gras, maar het gekras van de kraai-
en was in de voren verdwenen, ik kon alleen
de stilte horen en, zachter dan hààr adem
nog, de mijne.

de lucht was blauw als in mijn kinderdromen
en toen ze plots mijn oorlel kuste, vroeg ik
me af of dat

en wat dan nog.

[p. 340]

de avond

op zijn stille stappen vliegt een vogel op van de tak
die als een litteken zijn schaduw op het afdak achterlaat.
het is een warme avond, die terugwijkt eerst en dan
stilaan vervaagt en een vlek lijkt: een wat roestige
dofheid op de okeren muur. en de stilte bestaat bij gratie
van de moeder, die haar kind niet naar binnen roept:
het stoort noch de stilte, noch haar. er is een auto alleen
en een ver getoeter en de bomen, zij het zachter en zoeter.
alles ademt dezelfde zwoelte, waarin ik niets vermoed.

hij wel en zijn zweet weeft een netwerk van koelte
in zijn gezicht, als een web dat bijna alles vangt:
het tikken van de eerste nachtvlinders tegen de lampen
of hoe de dofheid donker wordt, zoals zilver zwart.
enkel het krassen van de uil die hij kent, doet hem even
stilstaan. onderbreekt zijn geschuifel onhoorbaar: want
het geritsel, dat blijft. en het blijkt geen avond als
anders te zijn, want de bomen zijn groter en de landloper,
die hem normaal vergezelt, is verdwenen.

[p. 341]

drie engelen - a conversation piece -

we moeten de wolken boven de horizon
als grijze guirlandes draperen,
want hitchcock heeft bewezen
dat zulks de mensen onrustig stemt.

jij gelooft in de onrust.

wel ik betwijfel ze.

zoals ik voor de vrede

ook het wapen betwijfel.

als wij dan toch iets moeten doen,

laat ons langs gouden draden

naar beneden glijden

en hier en daar gepast

op het toneel verschijnen.

we kunnen ook wat meer op afstand blijven

en russen, brood en icarussen

uit de hemel laten vallen.

wellicht zou daar van opgekeken worden.

niet iedereen kijkt zomaar op:

de boer, hij ploegde voort.

of neem die man:

hij heeft zopas zijn vrouw verloren,

zijn veelvuldig beminde

[p. 342]

a

en men heeft me verteld

 

dat zijn zoon is gaan lopen

 

zonder zijn vader te groeten

 

 

c

daar loopt hij heen en weer op het veld.

 

in de mist een verbeten gedaante.

 

met een luide stem van karton.

 

 

b

stil,

 

ik voel dat hij ziet nu en weet:

 

dit is het:

 

mist omringt me zoals de duisternis

 

een zoeklicht. een zilte stilte

 

draag ik in mijn mond

 

en met gulle gebaren

 

gooi ik ellebogen vol zaadjes

 

in het rond.