Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 126

[p. 130]

Jo Gisekin / Als in een zwijgend laken

Weemoed van kweeperen in cognac
zomers boudoir achter
lichtschuw inmaakglas
waar ik naar tracht
als naar een haardvuur
in een huis met
geblinde ramen

Stroomafwaarts
in lopende plooien
van mijn huid
is de herfst geboren
als in een zwijgend laken
of in een handpalm
bespannen met het opalen vlies
van witte eierschalen

de boomgaard met blaren
wisselt feestelijk van vacht
naast de kweeperelaar
op het vloerkleed gras

Tussen lente en herfst
is niets geheimvol geschied
dan een wegkwijnende schaduw
in een aarzeling
die vrijblijvend bestaat

Terwijl op het schap
in de kelder
aanwijsbaar als de
voetstap van nakende winters

[p. 131]

 

met regens en droefenis en mensen

 

die wanhopig bij elkaar blijven slapen

 

kweeperen bedropen met cognac

 

terloops aaneengeregen

 

in glazen bokalen

 

geblinddoekt hun tijd afwachten

 

 

 

Ik denk aan koudgesneden

 

vlees en grote

 

volle bekers

 

van de beste wijn.

[p. 132]

 

Sindsdien

 

heb ik het vlammen

 

van vuur in de haard

 

nog nauwelijks

 

met één oog gezien

 

 

 

Wegebbende vogels

 

boven de rimpeling

 

van gras

 

vergeten hoe het landschap

 

was dat

 

met een verkommerd

 

gevoel de einder

 

langzaam naar zich

 

toehaalt.

Hier is de kou apatisch
of onmenselijk grijs
en wellicht
wordt de vlucht van
trage vogels schandelijk verstoord

Er is dalen en stijgen
en zichtbaar bewegen
in oeverloze vijvers:
een langzame wals
die schuldloos
van nu tot morgen
heimelijk
het mooiste verwacht

de dood van een tortel
in een dood plantsoen.

[p. 133]

 

Op grijze voeten

 

grauw in afgedragen jas

 

loop ik luisterend

 

over zachte aarde

 

 

 

Uitwisbaar als een potloodstreep

 

hulploos buigend door

 

de benen als Adam

 

op de laatste scheppingsdag

 

 

 

ben ik je genaderd

 

 

 

Nauwelijks haalden we adem

 

en op de daken

 

overal driftige duiven

 

en spinnen gekanteld

 

in hun web

 

 

 

Ik dacht

 

vandaag wordt het leven

 

een luidjoelend feest

 

en morgen

 

moet met misthoorns

 

angstvallig worden geweerd

 

 

 

We dronken om beurten

 

blindelings

 

steeds weer dezelfde weerkerende

 

liefde en mateloos

 

tederheid

 

van handen en huid

 

en pakweg dozijnen zoenen

 

 

 

Even in het voorbijgaan

 

zou ik zeggen

 

dat dit het bewustzijn

 

is van schaduwholtes

 

het sieraad

 

van een volbehangen boom.