Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 125

[p. 724]

Anton van Wilderode / Zes gedichten

San Marco / Firenze (1)

Ooit onder poeder van kalk en goud
liep ik hier zeventien jaren oud
en ben ik altijd gebleven.

Al wat ik elders deed of was
was om het even gelijk het gras
sedertdien zevenmaal zeven.

Op het zorgeloos evenwicht
van glazuren dakpannen ligt
het licht van een vroeger leven

en soms als de vooravondwind
in de binnenhof herbegint
wordt mij een blijdschap gegeven

die ouder is dan ik ben en die
ik in fresco's geschilderd zie
onvatbaar hemels verheven.

[p. 725]

San Marco / Firenze (2)

De grote engel heeft andere ogen
dan die van gister, een ander gezicht
nu hij ontzaglijk ingetogen
rechtopstaat onder de ronde bogen
in nauwelijks méér dan morgenlicht.

Het meisje Maria geknield gebleven
de vinger in het gebedenboek
aan het blad waar zij verder zal lezen
straks als de blijdschap blijft, en de vreze
voorbij van het hemels bezoek, -

het meisje Maria, de mond nog gesloten
met heel haar lichaam luistert zij naar
de boodschap van boven op rozerode
vleugels gebracht door de heilige bode
zonder verbazing of wangebaar.

De dag herbegint, op de plek waar hij daalde
ligt het okeren poederstof van altijd
geen spoor is gebleven van wie daar straalde
geen woord van de woorden die hij herhaalde, -
alleen maar het antwoord: ik ben bereid.

[p. 726]

San Marco / Firenze (3)

De bomen boven de palissade
en achter het tralieraam
blijven met ingehouden adem
na zijn doortocht roerlozer staan.

Het maartgras hevig en teder
tot tegen de marmerstoep
ligt waakzaam opwaaiend neder
na de zachte prent van zijn voet.

Met de engel naar binnen gevlogen
terwijl de boodschap begint
onder zeven zuivere bogen -
knielt bijna zichtbaar de wind.

[p. 727]

Capella dei depositi / San Lorenzo - Firenze

De dag is marmer. Met volmaakte lijnen
die opwaarts lopen, liggen, zich verenen
of eenzaam hoger in een hoek verdwijnen
ontstaat een firmament van enkel stenen.

Bij glans en weerglans en weerspiegelingen,
glazuur alom van glanzende contouren
blijf ik een overmoedig binnendringer,
de voeten op de echo's van de vloeren.

De slapers op de gladde sarcofagen
in sluimer nog, of in vertraagd ontwaken
de wimpers bevend. Waar de handen lagen
een lauwe plek. Uit ligpeluw en laken

het lichaam losgewoeld en zonder adem
van hoofd tot voeten een gestremde zwaarte.
Het daglicht dat van boven komt doet schade
aan zoveel ingehouden ingetogen klaarte.

Als twee antieke goden, neergedaalde
uit welke onbewoonbare gewelven,
na menig tocht en uittocht tot zichzelve
teruggekeerd, in roerloze gewaden

van lenig paardeleer, twee jongemannen
helder geworden na een bezig leven
aan zoveel nutteloosheid prijsgegeven,
nu in hun nissen ongewoon ontspannen.