Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 125

[p. 654]

J.L. de Belder / Euntes in Emmaus

Bij een gouache van Romain de Saegher

Wij gingen 's avonds langs de baan
en zagen er een vreemdeling staan,
die vroeg een eindje mee te gaan.

Dat deed hij. Wij bespraken dat
wat pas geleden in de stad
Jeruzalem had plaatsgehad.

Mijn vriend en ik waren bedroefd,
voelden ons eenzaam en beproefd,
verlaten en ietwat misnoegd

omdat de droom ten einde was
en er voortaan geen spraak meer was
van een beloofde Messias.

De vreemdeling die sprak geen woord
over hetgeen hij had gehoord.
Wij stapten nog een eindje voort

tot bij een herberg langs de baan
waar wij gedrie zijn blijven staan
in 't zilverlicht der volle maan

die met haar glans van cellofaan
scheen over bossen, veld en baan.
Daarop zijn wij in huis gegaan.

Bij 't tafeltje waaraan wij zaten
ging verder ons nerveuze praten.
Wij konden het gewoon niet laten

[p. 655]

 

te spreken over wat er in de stad

 

die dagen plaatsgevonden had:

 

hoe men hem daar gevonnist had,

 

 

 

hem had gegeseld en gehoond,

 

men hem met doornen had gekroond

 

en hoe hij stierf, zo onbeloond

 

 

 

voor al het goede dat hij deed,

 

voor de miseries en het leed

 

dat hij gezalfd had en geheeld -

 

 

 

hoe hij nu in Jeruzalem

 

begraven lag en hoe zijn stem

 

voorgoed verstomd was en met hem

 

 

 

zijn grootse droom ten einde ging.

 

Dat zeiden wij. Een zwijgen hing

 

dan rond de tafel als een ding

 

 

 

vol doffe droefheid en zwaar leed

 

waarin men zich gevangen weet:

 

een ijzeren ring om 't hart gesmeed.

 

 

 

De vreemdeling had ons aangehoord

 

maar sprak nog steeds geen enkel woord.

 

De stilte zoemde traagzaam voort

 

 

 

en door het kleine open raam

 

spreidde het licht der volle maan

 

een tafelkleed van cellofaan.

 

 

 

Daar bracht de dienstmeid brood en wijn

 

waardoor ons kleine samen-zijn

 

de indruk kreeg intiem te zijn.

 

 

 

Zoiets als wijding kwam erbij,

 

zoiets als vogelzang in mei -

 

de nostalgie van een schalmei:

 

 

[p. 656]

 

alzo een poos ons samen-zijn.

 

Toen nam hij 't brood. De maneschijn

 

verdween opeens, maar een stralend schrijn

 

 

 

van groeiend licht omving de man

 

die met ons aanzat en die dan

 

zijn zegen gaf. Plots brak de ban

 

 

 

die zijn nabij-zijn had gesticht.

 

Een felle glans - goud zonnelicht -

 

scheen uit Zijn heerlijk aangezicht

 

 

 

dat wij herkenden als het Zijne

 

nu Hij uit ons had doen verdwijnen

 

het ongeloof. Het felle schijnen

 

 

 

duurde de tijd dat Hij ons bood

 

het door Hem stil-gezegend brood.

 

Hij lei Zijn handen in Zijn schoot...

 

 

 

Het licht werd zacht en Hij verdween

 

in wat opnieuw als maanlicht scheen.

 

Mijn vriend en ik waren alleen -

 

 

 

verslagen, stom doch tevens met

 

de zekerheid dat God ons met

 

de Verrezen Man uit Nazareth

 

 

 

die avond had te saam gebracht.

 

En buiten spreidde breed de nacht

 

zijn zilver-witte maanlichtvacht.