Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 125

[p. 502]

Robin Hannelore / Drie Kempense zomerliederen

I

Het uur dat de mieren hun bruidsvlucht hielden
Schrok ik op uit mijn hazeslaap
Want plotseling schonden koortsachtige meeuwen
En verwoede spreeuwen het luchtruim

Overal langs het huis op hetzelfde ogenblik
Moe van het eeuwige melken der bladluizen
Joegen de werksters de gevleugelde koninginnen
En pietluttige mannetjes het nest uit

Een dichter is ten slotte een zwaluw
Spelenderwijs en kirrend wacht hij
Op de onnoemelijke bruidsvlucht der woorden
Maar eensklaps zijn er te veel

Veel te veel waanzinnig veel.

[p. 503]

II

Als de gevlekte aronskelken en de vlasleeuwebekken
Alle insekten weer laten vliegen
Dan laat ik mijn opgekropte woorden los
Woede en liefde over jouw hoofd

Want de zomer moet hard worden van vruchten
En later moet de zon milde stralen door het vlees jagen
Anders is het zwerven der hemelsbijen doelloos
En schijnwonderen hebben geen zin

Nooit zal iemand de samenhangen zien
Zoals de dichter ze in het web van zijn handlijnen
Vangt leegzuigt en laat hangen
In de trage winter van het papier

Er zijn geen goden meer liefste
Laat me het stuifmeel van mijn geloof
Op je zachte stampers strijken
Tot ze zwanger zijn van betekenissen

Wat is poëzie anders dan bestuiven tegen de hel op
Duivelsbeet en godsgenade telkens weer
Om uiteindelijk het geheim te ontraadselen
Als de nieuwe lente komt?

[p. 504]

III

Nu de loofbossen als blauwbessen
Aan de lange einders groeien
En honderden eendagsvliegen pogen
Door mijn ogen naar de hemel te vliegen

Nu ellendig traag het wit van de bloesems
Naar de rode bramen groeit
En de roofvogels op de vleugels van de vlinders
Elke stem doen verstommen

Nu de scherpe geur van koeiedrek
En de zoete stank van de wants in mijn haar
De zomer zo geslachtelijk gespannen
Zo draaierig beroezend maken

Nu weet ik liefste dat liefde is
Een van god en gebod verlaten klaploper
Het krankzinnige duivelsnaaigaren
Dat met ontelbare vleeskleurige knoopjes

Ons samendraait twee zielige droogbloemen
In de fonkelende kristallen vaas van de winter.