Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 125

[p. 420]

Claude van de Berge / Gedichten

Het licht is bleek als aangespoeld hout,
de stenen worden zand in je handen.
Als je terugkeert in een kamer,
lees je een brief.
Voor je weggaat, schrijf je een brief.
Je weet wat nog bestaat.
Alles wat er nog is,
is reeds oneindig ver.

Als we verdwijnen, zullen we niet weten
wat we droomden. We zullen niets
in onze handen vasthouden.
We zullen niet iemand zijn.

Het zand is leeg als een onbewoond huis.
Het gras heeft eindeloze schaduwen.
Je weerkaatst niets. Je bent slechts begonnen.
Alles wat begint,
is reeds oneindig ver.

Ik weet niet welke beelden nog zullen ontstaan.
Ik zou willen weggaan als iemand
die over onzichtbaar nachtelijk gras gaat.
Ik zou willen denken aan waar je wilt zijn,
aan de door water overspoelde keien,
tot zichzelf sprekend, naar zichzelf luisterend,
niet wetend dat ze begonnen,
niet vragend of ze zullen eindigen,
aan de dennen bij het water,
reeds lang niet meer bewegend,
reeds lang donkerder dan de nacht,
scherper dan de punten van grashalmen.

[p. 421]

 

Als ik in een kamer ga,

 

is de stoel bij de tafel leeg,

 

leeg als water, als woorden, als een verlangen.

 

Als ik in een kamer ga,

 

is de stoel leeg alsof ik er nooit ben geweest,

 

niet kijkend naar de schaduw van de nacht op de tafel,

 

niet horend hoe in een ruimte een boot aanlegt,

 

niet horend hoe de roeiriemen in de boot worden gelegd,

 

hoe in de ruimte de boot over het zand wordt getrokken.

 

Als ik in een kamer ga,

 

weet ik niet wie er zal bestaan,

 

jij, of het achterblijvende landschap.

 

 

 

Ik weet niet welke beelden nog zullen ontstaan.

 

Ik weet niet wat zal terugkeren

 

in steeds andere samenhangen

 

in steeds andere werelden.

 

Ik weet niet wat ik zal verlangen te zijn,

 

maar ik zal verlangen dat je er bent,

 

zodat ikzelf er niet meer hoef te zijn.

[p. 422]

Identiteit

Je zegt niet tegen jezelf dat jij het bent
Je zegt het niet tegen het water
Je zegt het niet tegen het geluid
van voetstappen in een huis
Er is nog steeds niets dat jij bent
Er is nog steeds niets waartegen je zegt
dat jij het bent

Je zegt het niet tegen de stilte van het gras
Je zegt het niet tegen het onbeweeglijke gras
Je zegt het niet tegen het verlaten gras
Je zegt het niet tegen het huis waarin je binnengaat
Je zegt het niet tegen het huis waaruit je weggaat
Je zegt het niet tegen het donkere gras
Er is nog steeds niets dat jij bent

Er is nog steeds niets
dat ver genoeg van je is om te zeggen dat jij het bent
Er is nog steeds niets