Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 125

[p. 329]

Pieter G. Buckinx / Gedichten

De haven slaapt

De haven slaapt.
James Ensor gaat voorbij.

De visserssloepen wiegen
in de nevelgloed
van nachtelijke lampen.

Het water spiegelt in een kring
van licht de trage vleugelslag
van de vermoeide wolken.

Verloren in zijn mantelplooien
gaat Ensor hier voorbij.
Hij daalt de helling af
en plukt de zeegeur uit zijn baard.
De maan valt uit de nevelgloed
en tekent maskers, poedergoud
en bloemen op zijn hoed.

[p. 330]

Het wordt tijd om te gaan

Denkend aan Maurice Carême

Het wordt tijd om te gaan,
de bekers zijn leeg,
de jachthond is gestorven.

Hoor, de misthoorn in de verte.
De sterren zijn gedoofd,
De maan breekt verroest
door de nevelwolken.

Gij vraagt mij hoe laat het is.
Het wordt tijd om te gaan,
nu de duisternis valt.

[p. 331]

Een reisgezel voor Raphaël

Bij een kinderportret (1947) van Jan de Smedt

Reeds voor de zee gereed:
een ronde zonhoed, kopergeel,
omzoomd met zachtblauw lint.

Een vlekkeloze hand
strooit uit een schilderdoos
verloren voorjaarskleuren
op uw kin en keel.

Rood als een kamerroos
verbergt uw kinderhemd
het immer sneller roepen
van uw bloed.

En wat beroert uw mond
waarop ik prinselijke woorden raad?

Uw ogen keren nederwaarts
alsof gij luistert
naar een liefelijk gebed.

Envoi

En nu, na zoveel tijd,
nu gij een man geworden zijt,
trilt bijna hoorbaar in uw stem
het vers van Marnix Gijsen na:
mijn vadertje, hij was rechtvaardigheid.