Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 125

[p. 259]

Leopold M. van den Brande / Gedichten

Uittreding

ik moet vannacht gestorven zijn. want
dit is mijn lichaam niet meer. ik kijk
een vrouw en haar kinderen aan. en ken
hen niet. dan uit een oude droom.

aan zee. ergens aan zee. bunkers als
uitgegraven koningsgraven, en water
druipend uit het fresco van de hemel.
het lijk van een jonge vrouw golvend
tussen ebbe en vloed.

een doodshoofdvlinder verlaat haar ontvelde
lichaam. nog bracht ik haar de rijpste
aardbeien in mijn bloed. dan ben ik
de nacht gevolgd doorheen de dagen, en
de zon doorheen de nachten

daar werden menselijke lichamen in kisten
verpakt voor een verder leven. ik moet
vannacht gestorven zijn, want dit is mijn
leven niet meer.

[p. 260]

Een ochtend in de eeuwigheid of het bezoek aan de ouderlijke zolder

een kind in mij brengt de oudere
man naar boven. naar een ochtend ooit
in de eeuwigheid, naar een beetje hemel
wellicht, op aarde. het ouder worden
dat jonger worden zou willen zijn.

en ooit door een hand geslagen, de
roestende oude nagels in de kruisende
balken. onder de brandende pannen, het
geraamte van een engel verstuift in
het golvend licht boven de vlammen.
't zou al verbeelding zijn geweest

dat de oude man zich plots tussen hemel
en aarde hangen zag. de nevel versneden
tot een koord. 't zou al verbeelding zijn
geweest, te sterven in het woord, geleefd
te hebben in een half bewoond lichaam.
geloofd in een biologie van het
geslachtsloze, het geluk.

nauwelijks ergens ontstaat een scheur
in de dauw. een ochtend in de eeuwigheid:
een dolksteekduif zit als vermoord
op het nest van de dood.