Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 125

[p. 83]

Michel van der Plas / Preekmans

1

Preekmans moest weer zo nodig.
Zei tenminste geen nee.
Deelde geheel overbodig
van zijn armoedje mee.

Dacht: ik steek de scharen
een hart onder de riem.
Stond, met mooie gebaren,
op de markt te bezien.

Net als vroeger: Kleinduimpje
in het donkere bos.
Gaf je hem de ruimte,
dan zwetste hij er op los.

Alles voor de broertjes
en zusjes, heette het dan.
En ze maar kruimels voeren
van hoop, maar zelf doodsbang.

[p. 84]

2

Ach nee, er werd niet gelogen,
alleen maar verdonkeremaand:
zorgvuldig weggestoken
achter de goede naam.

Met zijn andere Credo,
tot stilte omgedicht,
blijft onze brave spreker
liever uit het gezicht.

Zelfs die naast hem wonen
hebben het nooit gezien.
Waarom ook? Alles is over
met een jaar of tien.

[p. 85]

3

Voor die tijd nog één keertje
poëzie, poëzie.
Ach, kijk eens aan, meneertje:
wat dan wel en voor wie?

Daar wordt niet op gerekend,
en de tijden zijn er niet naar.
Blijf maar rustig Preekmans
met het troostend gebaar.

En toch: weer verzen schrijven,
wonen weer in die tent,
met de aarde meehijgen
tot je geboren bent,

met het gras opschieten
in de zuchtende droom
dat je naar wolken mag vliegen
dat je in de hemel woont.

[p. 86]

4

Zie soms ver weg iets bewegen,
schaduw achter een raam,
langzaam en afwezig,
helder en dan weer vaag.

Wil er dan wel naar toelopen,
en dan? weet niet wat dan.
Zo maar staan en hopen,
een kinderliedje lang.

Ja, of er iets mee spelen,
of nog liever: iets moois
aan die ogen geven,
een warme traan of zo.

Schaduw, maar dag van morgen
met twee levens aan;
een mens om God mee te worden
en ooit meer dood te gaan.

[p. 87]

5

Leven tussen die handen.
Eén keer. Met dit hoofd
weg, weg wezen. En dan de
adem van nieuw geloof.

Vrees niet, mijn droom: in verzen
doet een dromer geen kwaad.
En dan, ik ken mijn Elsschot:
‘Tussen droom en daad...’

Voordat je dit zult lezen
ben ik alweer in mijn schulp,
een geluidloos, nederig
lid van Eigen Hulp.

Kijk, ik ga al weer kleiner
schrijven en keurig recht,
tussen denkbeeldige lijnen.
Zo ben ik toch nog weg.

[p. 88]

6

Stil maar. Hij woont alweer zondags
Vlekkeloos. Niets meer te zien
van onderhuidse wonden.
Nou, ja, wat stiller misschien.

Maar dat is toe te schrijven
aan de vermoeiende week
of teveel drank na vijven, -
ach, wat sneller van streek.

Tafeldekken, afwassen,
dingen met schimmen gedeeld
en er als schim in passend, -
en dan Sport in Beeld.

Gras, - maar er komen woorden
overheen te staan,
onverklaarbaar, door de
spelers heen, waarvandaan:

aarde, tent, meespelen,
schaduw, poëzie,
warme traan, afwezig,
wat dan wel en voor wie?

Hij verdwijnt vroeg naar boven
zijn dromen opgaand in rook.
Je zou ze toch niet geloven.
En dat is beter ook.