Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 124

[p. 401]

Dietsche Warande en Belfort 124ste jaargang nummer 6 juli-augustus 1979

André Demedts / Gedichten

De nachtegaal

Waar bleef de nachtegaal,

die hier een lente lang

genesteld en gezongen heeft?

Was er de stilte niet,

het ver van mensen zijn,

dat hem zijn taal en voois opgeeft?

Of heeft er, onbedacht,

een vlugge jongenshand

zijn eitjes of zijn broed geroofd?

Ach, wie het deed heeft ook,

al was hij nog zo ver

misleid, in zijn geluk geloofd.

Er is een stem, zo schuw,

die uit een diepste diep

ineens gaat zingen in een lied,

dat zij, als 't iemand hoort,

meteen haar klank verliest

en zwijgen moet, van haar verdriet.

[p. 402]

De wilde pruimelaar

Ginds aan de achterpoort,
waar niemand hem zal zien,

die het niet weet,

maakte de wilde pruimelaar

zich tot zijn bloei gereed.

Zo schamel stond hij daar,

met al zijn takken bloot,

als dood gedaan,

tot hem de bratte lentewind

weer 't leven in deed gaan.

Dan blonk hij, als een kind,
dat vers gewassen is,

en overal

sprong geile leefkracht uit, in bot
en bloesems zonder tal.

Hij bloeit, gelijk een zot

voor wie niet anders dan

de schoonheid geldt,

in violet en wit gekleed,

met tomeloos geweld.

Of weet hij toch het leed
van wie, voorgoed, zich zelf

verloren geeft,

en vruchtenloos, zo maar alleen

zijn leven leeft?

Om schoon te zijn, voor een,

die als toevallig langs

hem gaat voorbij,

bloeit daar die wilde pruimelaar

dan slechts voor mij?

[p. 403]

Het lege nest

Daar in de noteboom,

nog ongekleed,

hoewel er in de hagen al

wat groenheid kleurt,

hangt er een lijsternest,

en niemand weet

waarom het ledig blijft.
Wat mag er zijn gebeurd,
dat, wie er zoveel werk

heeft voor gedaan,

het toch verlaten heeft?
Twee winters al, met wind
en regen, zijn erover

heen gegaan,

en wat onnuttig schijnt,
zijn doodsslaap overwint.

Wat kwel ik mij, om wat

geen toekomst heeft,

't bouwvallig huis, in die door elk

ontweken straat,

waar slechts wie 't daglicht schuwt,

te zamen leeft,

zwerfkat en vagebond, een sloer,

een diefjesmaat,

wat schamele armen, oud,

vervuild en krom,

waar niemand hart voor heeft
of niemand ooit naar vraagt?

[p. 404]

 

Geef antwoord mij, oprecht,

 

't is toch alom

 

hetzelfde spel, waarom er nie-

 

mand hen beklaagt?

 

 

 

Ik ben tot hier en ver-

 

der niet geraakt,

 

'k besef het wel, 't is al vergeefs,

 

om niet gedacht,

 

zich afgesloofd, genes-

 

teld en gemaakt,

 

als er geen leven is,

 

hoe zwak en ongeacht,

 

waarin mijn leven mag

 

zijn wegen gaan,

 

komt het uiteindelijk

 

dat alles is volbracht,

 

is het zo laat, dat ik

 

heb afgedaan,

 

en afscheid neem, vaarwel,

 

vaarwel, en goede nacht.