Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 123

[p. 506]

Patricia Lasoen / Gedichten

Een korte storm in november

De ruiten rammelen
het paarse licht sluipt
in de kamer binnen
en de wind komt uit de kelder.
Al mijn zonen slapen nog -
ik, ongewoon klaarwakker
daal behoedzaam van de trap.
De roze stengels van de wilde wingerd
liggen als gebeente opgehoopt
tegen de muur:
een ochtend om te huilen.

In mijn vaders huis
zouden verkoolde blokken dennehout
nog smeulen in de haard:
met kleine rukjes zakten
ze ineen en werden
waardig as.

Op zulke dagen wachtte ik
het vallen van de wind
en liep dan in de natte tuin.
De rozen rilden
en de hoge sparren haalden
achteloos hun schouders op.
Even na de schemering stopt dan de regen,
de dunne wolken jagen door de lucht
en overal hoor je het sijpelen van goten.

[p. 507]

 

Toen ook stierf hij.

 

Uit de plastieken buisjes

 

druppelde nog nodeloze vloeistof

 

in de aders van zijn gave handen,

 

en dan vielen ze gorgelend stil.

 

Terwijl hij trager ademde,

 

al aan het einde van de weg

 

werd door spaarzame handen

 

de verwarming alvast lager gezet

 

en daarna hoorde men nog uren

 

het getik van afkoelend metaal

 

in de bleke kamer.

 

 

 

In november en april

 

sterven de meeste mensen.

 

Het koolzaad en de gerst

 

kunnen niet baten

 

tegen het wassen van de maan,

 

het opsteken van stormen

 

in de vroege ochtend

 

en het onverbiddelijke groeien

 

van het gras vanuit

 

de dorre aarde.

 

Andere krachten roepen

 

dan de mensen aan

 

en drijven hen

 

aarzelend naar het water

 

of naar de koele lakens

 

van een onbeslapen bed -

 

de vogels rusteloos

 

de katers wild

 

de honden nu

 

uitbundiger dan ooit.

[p. 508]

Een ochtend op het land

Stapvoets doorheen de dreef
van eikebomen
zo voorzichtig als op oude
vleugeltoetsen, tred voor tred.

De koeien slapen nog,
het dorp is stil.
Waar zijn de Gastons en
de Filomenen van weleer
die eens om 5 uur naar
de vroegmis trokken
plechtig in het zwart gekleed
terwijl de klokken luidden?
Hoe ordelijk lijkt alles in
de ochtend, hoe eenvoudig.
Een man, een vrouw, een hond
in ganzestap,
met tassen in de hand
op naar de eerste trein.
De mensen zijn vol afscheid nemen.

[p. 509]

Euthanasie

Ik heb mijn kamerplanten
langzaam laten sterven.
In het voorbijgaan merkte ik vaak
hoe ze dorstig waren,
snakten naar water
in deze droge zomermaanden
doch ik liet het daarbij.
Soms dacht ik nog dat
redding mogelijk was,
maar ik begon de gele bladeren
en de verdorde scheuten
allengs akelig te vinden,
een beetje vies om aan te raken
als oude huid, geschilferd en
ontsierd door levervlekken.

De aarde in de potten droogde uit,
werd zanderig en barstte.
Bromvliegen kozen reeds de
stam van de ficus
als rustplaats
de regenworm die er al maanden huisde
werd zijn galgemaal.
Bijna iedere dag, soms met een tussenpoos
viel er een blad.
De hoogste toppen leefden nog,
maar slapjes.
Een totale vernietiging zal
binnenkort genadig zijn.