Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 123

[p. 321]

Dietsche Warande en Belfort 123ste jaargang nummer 5 juni 1978

Gwij Mandelinck / De gang van de genodigde

I

Soms gaat zij reeds de gang van de genodigde;
in de ratel der gewrichten is het
onverwacht te horen hoe zij aan
het knekelhuis te kloppen staat.

De nachten malen: onophoudend
ziet zij hoe het meel
der balken in de lakens valt.

De klokkentaal der slapelozen kent zij
uit het hoofd en met de hielen naar
de sponde staan de schoenen naast elkaar:

op elke komst is zij bereid.

Het onverteerde ligt haar op de maag;
in de geluiden van de hik groeit zij
met schokken naar de grond;

maar wat een nacht voordien
te weken werd gezet, krijgt in
haar tederheid een vaste plaats.

De uren van geluk, zij kent ze nog;
bedelend blijven de beminden haar nabij:
gehuld in groot geduld snijdt zij
de helften van haar mantels weg.

[p. 322]

II

Nu zij op jaren komt, trekt zij van
verre reizen de geruchten mee:
over het heimwee dat nooit werd afbetaald,
vertelt zij in de kraak van haar sandaal.

De moeheid lijft haar langzaam in:
leunend tegen de muur legt zij
het hoofd te rusten op een arm;
de jaren dringen tot haar door:

dan lijkt het of zij in het zoekspel
met de dood als laatste overblijft.

Maar op de wangen bloeit de gloed
der dagen na: met wollen lappen keert zij
onverstoord de potten op het vuur.

Ook kruiden, die zij uitkoos,
hebben haar zo aangezuiverd
dat zij in haar lichaam
als een wonderdoenster woont.

[p. 323]

III

Een hondeweer blaft nu de weemoed
aan, de luiken slaan.
In de kwade maan staat reeds
de sikkel aangewet en na de maaierskreet
weet zij de oren tuiten van de dood.

Verdwaald drukt zij het voorhoofd
op het glas: nu hoort zij voor het eerst
de grote ruitenbreker aan.

De deuren zijn verzegeld, in de wijding
van haar angst leeft zij op kleine voet;
van vreemde stappen heeft haar oor
van uur tot uur het grint verlegd.

Straks moet zij naar de winter gaan,
vorstschade dragen aan de hand;
maar onverhoopt stookt zij
de bloemen van het raam.

De treurnis krijgt geen schijn
van kans: over nachten ijs
zet zij de feestelijke sleden in.