Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 123

[p. 273]

Willem M. Roggeman / Gedichten

Brief aan mijn criticus

Je kan iets zodanig nauwkeurig beschrijven
dat je het vernietigt, gelijk maakt met de grond
tot er geen twee woorden meer op mekaar staan.
Tijdens een eindeloze vakantie
dacht ik daaraan
en keek naar de weg, naar het asfalt
waarop een politieman met krijt
de omtrek van een lichaam had getekend
en uit de tekening liep nog wat bloed.
Weldra is het weer herfst, en we hebben
dit jaar de Bastille nog niet veroverd.
Ach wat, zei iemand, dit is
ook weer niets,
een vergeten gat, wat huizen
en achter de duinen een zee
die zwaar ademt.
Dit wordt mijn winterkwartier,
een ideale plaats om te wachten
op goed nieuws, om iemand
te woord te staan, om te verdwijnen
in een landschap of de taal
even uit haar hengsels te lichten.

[p. 274]

Vooringenomen gedicht

Op winderige winteravonden hoor ik
hoe de regen praat tegen het huis.
Dan loop ik langzaam met gevoelens vol.
De tijd zet zich weer in beweging.

Al lang geleden ben ik begonnen
met het uitwissen van herinneringen.

Zoals een uiterst kwetsbaar man
die de realiteit niet meer verdragen kan
en met handschoenen aan de krant leest,
zo wil ik alleen nog kijken

naar het landschap daar buiten
als een schilderij omkaderd door het raam
en over het groengeschilderd gras zie ik
de snelle schaduwen van de wolken glijden
en ik bega de dwaasheid iets te herkennen.
Dit immers behoeft geen betoog:

elke oogopslag veroorzaakt gezichtsbedrog.