Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 123

[p. 275]

John Gheeraert / Mr. Wang

Hij woonde in de Rue St. Jacob, een klein zijstraatje, aan de rand van het Quartier Montparnasse, in een oud en duister winkeltje, waar hij de geuren van het Oosten verkocht in kleine, kleurrijke flesjes en potjes.

Waren er geen klanten, dan trok hij zich terug in het rommelig keukentje, deed met zijn lange nagels de snaren trillen van zijn oude sitar, streelde met de lange strijkstok de snaren van zijn viool of speelde een fascinerend wijsje op een van zijn houten fluiten. Dan ook dacht hij terug aan de zonnige stranden van zijn geboortestad Keloeng, waar hij als kind dikwijls dromend zat te staren naar de groene eilanden van de Rioekioe-archipel.

's Middags at hij in het restaurant van Jang Joe op de Place Garibaldi, waar de hele familie Joe hem ontving als kind aan huis.

's Avonds registreerde hij op zijn kleine bandrecorder zijn muziek, achtereenvolgens met verschillende instrumenten, tot hij als begeleiding voor zijn sitarsolo over een volledig orkest beschikte. Vóór het slapengaan dekte hij de instrumenten af, zette zich rustig op de plankenvloer, sloot zijn benen tot lotus, en liet zijn gedachten drijven op de golven van een diepe meditatie.

Wanneer de eerste bestelwagens in de vroege morgen door de Parijse straten daverden en het geklets van voetstappen zich liet horen, schoof Mr. Wang door de kamer, en begon de lange reeks bewegingen van de zachtvloeiende Tai-tsji.

Al van in zijn kindertijd behoorde dit eeuwenoud Chinees ballet tot het ritueel van elke dag. Achtereenvolgens ging hij van het ene op het andere been staan, draaide zich sierlijk om en dreef zijn armen in subtiele kringen door de lucht, als wilde hij zijn lichaam in een toestand brengen van etherische rust.

Telkens als de tingelende deurbel Mr. Wang naar de winkel riep, kwam hij stil door het ritselende kralengordijn te voorschijn en altijd lag een bijzondere glimlach op zijn gezicht. Met fluwelen vingers nam hij het flesje Jasmin, Cassetti, Santal of Citron, en draaide er een dun zijden reepje papier rond. Dan trok hij opnieuw naar het keukentje en ging vóór het mahoniehouten tafeltje zitten, waar de sitar op een groen fluwelen kleed lag. Werd

[p. 276]

hij wat vermoeid van het spel op de viool, de fluit of de sitar, dan sloot hij de deur, en begon in het winkeltje opnieuw een lange reeks Tai-tsji bewegingen.

Hoe hard men ook klopte op de deur, hij schoof onverstoord verder in een reeks rustgevende droombewegingen. Soms stonden kinderen met hun neus tegen de ruiten of oude dames trachtten te raden wat die oude Chinees tot zulk een zonderling gedoe bewoog.

Zijn handen waaiden door de lucht als de trage vleugelslag van trekvogels, en toch altijd anders.

Wanneer de laatste zwaai uitgedeind was, zoals een bergrivier uitloopt in de zee, verdween Mr. Wang even achter het gordijn, kwam wat later terug en ontsloot met een mysterieuze glimlach weer de deur.

Op een druilerige morgen kwamen door de motregen twee kokette Parijse dames naar zijn winkeltje toe. De ene was slank en hoogblond, terwijl haar vriendin donker en meer zwaarlijvig, door heupbewegingen en gegiechel haar juiste leeftijd niet liet raden. Toch las Mr. Wang de tijd in de rimpels en lijnen van hun beider gelaat.

In het Chinees restaurant op de Place Garibaldi waren ze vaste klanten en de jonge kok Lieh had hen verteld dat Wang van het Chinees winkeltje op de meest gracieuze wijze danste. Zij kenden de dans, waarin Mr. Borgeaux hen in de yogales al enigszins had ingewijd, maar niemand kon het hen beter leren dan een echte Chinees. Bovendien was in het winkeltje met de porseleinen vaatjes en de kleurrijke flesjes en de ritselende kralen de sfeer hiervoor uniek.

Mr. Wang lachte uitbundig, toen de dames hem vroegen of hij hen de geheimen van Tai-tsji wilde leren.

‘Je ne vends que des parfums... et des chinoiseries’, zei de man en terzelfder tijd gingen zijn wenkbrauwen op en neer, en hij schudde de schouders. De dametjes hielden echter vol. Ze kwamen terug, kochten enkele flesjes, ... tot Wang toegaf.

En zo konden mensen die aan de Rue St. Jacob aan het obscure winkeltje voorbijkwamen, elke morgen van elf tot twaalf twee dames in een blauw en nauwsluitend relaxpak zien weg en weer schuiven, in de sporen van de heer des huizes. Voortaan keken nog meer ogen belangstellend door de ruiten. Mr. Wang zelf dreef weer als een reuzevogel door de kleine ruimte, terwijl zijn leerlingen met onzekere en schommelende bewegingen het hem nadeden. Het duurde weken eer ze zonder hulp een korte reeks konden dansen. Wang merkte weliswaar dat de uitvoering ver van volmaakt was, en voelde dat hij wel de bewegingen kon leren, maar niet de zin voor evenwicht en niet de rust van zijn gemoed. Weldra vermoeide het hem dan ook

[p. 277]

zich te concentreren op de zonderlinge stappen van de twee dametjes. Mr. Wang was kunstenaar, géén leraar, en kon niet anders dan wegdromen van dit zielig schouwspel van twee uitgebluste dametjes, die in het najaar van een frivool leven het oud-worden op een rustige manier wilden leren aanvaarden.

Op zekere dag verdween hij tijdens de les verstrooid en geluidloos achter het kralengordijn, en ging voor zijn sitar zitten. Zacht bewogen zich de vingers over het weidse instrument, en als klaterend bergwater, als kleine vallende keitjes, of een borrelende fontein, klonk de muziek tot in de andere kamer. Nadat de twee dames elkaar wat verwonderd, niet begrijpend, hadden aangekeken, kregen ze het door,... en verdwenen somber uit het kleurrijk winkeltje van Mr. Wang, die aan geen Parijse dametjes kon doorgeven wat diep in zijn ziel verborgen zat.