Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 123

[p. 13]

Hedwig Verlinde / Gedichten

de omstandigheid van het verschijnsel

niets om het kloppen van mijn bloed
aannemelijk uit te leggen

in de vragen op tafel gespreid als kaart
herken ik reeds het valsspel der verklaring

zelfs in het oog van de bedreven wichelaar
kan ik de dikke parel van deernis niet verdragen

- ik plant een brede vlag
in het door mij bewoonde jaartal -

uit de kalkbuis van mijn benen
trekt mijn stap de witte cirkellijn

naar levensgrootte van mijn rug
wordt al mijn loze lach weerkaatst

met de armslag der liefde
bouw ik een kooi mobiele warmte

[p. 14]

 

bedachtzaam de adem

 

die het landschap in de ruit betast

 

 

 

ik laat de wilde vogel van mijn zinnen los

 

en leer in hem een nieuwe ruimte schatten

 

 

 

tussen de vluchtlijnen van mijn gedachten

 

houdt wisselend perspektief mijn handeling vast

 

 

 

uit het spiegelbeeld van gister

 

krab ik vergeefs het zilver weg

 

 

 

- over het altijd dunne touw van taal

 

poog ik 't broos zwaartepunt te dragen

 

 

 

binnen een bolwerk van gebaren

 

dat ook de omvang van mijn val bepaalt -

 

 

 

elke vorm: een wijze van zichtbaar maken

 

elk woord: wijst de weg naar het raadsel

[p. 15]

een zeer geregeld leven

ze heeft haar bovenlijf nader bij
de rest getrokken, de voorpootjes over elkaar
gelegd, zoals wij soms onze armen kruisen

met toegeknepen ogen
lijkt zij zo vol van innerlijk leven
ronkend als een wieltje van kattehaar

op een cementen tegel blaast de wind
onder het raam nog in de veertjes
van de stukgekauwde pimpelmees

steeds meer afwezig, en uit pure verveling
doorbladert de zon andermaal
het hoofdstukje beuken en populieren