Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 121

[p. 321]

Dietsche Warande en Belfort 121ste jaargang nummer 5 juni 1976

René Verbeeck / Het meisje van Rochehaut

1.

Die morgen
het was nog niet zo lang geleden
dat d'aarde werd geschapen

alles was er nog vochtig van.

nieuwe insekten kropen
uit het moederlijke gras
humus geurde
sappen dampten uit hun stammen

en het warme licht stond overeind
in twee jonge mensen
en trilde en schokte
in de dubbelzuil van hun lijf.

[p. 322]

2.

Zij had een gezonde wilde ziel
die kwam uit goede aarde
uit het land waar de grond
dicht op stevige rotsen rust

en ook haar lijf was echt
als de kruik wier vloeiende lijnen
uit het water zijn geboren
en is gemaakt om te ontvangen
te dragen en te schenken.

[p. 323]

3.

Tussen de lijfelijke drift
en de drift van de geest
mijn zieltje, dacht hij, mijn rusteloos bijtje,
waar zijt gij nu beland
en is uw heil geborgd?

- in beide evenzeer
stond in haar ogen geschreven
in die grote bloemen van azuur
die haar voorhoofd verlichtten
en tegelijk met hun trekwortels vastzaten
in de donkere zonk van haar geslacht.

[p. 324]

4.

De zwoele dag werd rommelend opgerold
de wind kreeg woelige ledematen
en schudde 't al door elkander

in de boomgaard schoot in een galop
haar wit en hoog Hongaars paard
dat de rots onder de zoden trilde

de schapen schreiden
de ram beukte zijn horens tegen een stam

en in de hooizolder werd het zo benauwd
dat in de witte woede van het onweer
beiden alleen maar ademhalen konden
mond aan mond.

[p. 325]

5.

Op het laken van de nacht
vloeide zij als blonde honig
open

en toen een vloedgolf van verlangen
steeg in haar ogen
zoende hij onder haar keel de vallei
waarlangs zijn tederheden neerwaarts stroomden

en zij voeren uit
gewonnen verloren
in de storm van het bloed

zonder kust
zonder middelpunt

zij waren tegelijk het schip en de zee.

[p. 326]

6.

Zijn handen waren warm
als de tong van de zon
die likte haar zomerse huid

door alle vingers tien
werd zij aangebeden

maar wat van haar lichaam
in zijn handen werd gewikt en gewogen
was niets zo ontroerend
als het gezegend gewicht van haar buik.

[p. 327]

7.

Ook zij kenden uren van weemoed
en luisterden verstild naar verhalen
van mensenleed als de wereld zo oud

en toen de nacht langs alle kanten kraakte
en een regen van vuur en steengruis
neerstortte vlak voor hun voeten
op ijzeren krijgers en vrouwen en kinderen zo zacht

stonden zij lijf aan lijf met de dood
en hun tong was beslagen met roet en as.

- maar die nog jong zijn
voert zo gauw het lied van de dood
in de tuinen van het leven.

[p. 328]

8.

nu blaast de wind van de tijd
hun pal in de rug

en de kinderen van haar die hij noemde
mijn fleurig appelboompje
hebben hun geslacht reeds bestendigd.

zo is het stilaan laat geworden
en sluipt de schaduw binnen

maar de frisse sneeuw van vroeger
is niet gesmolten in hun hart

en het vuur van de zomer
gloeit na met zacht geweld
in hun woorden en gebaren.

[p. 329]

9.

Voor het verleden is het niet te laat heden te zijn.
Gerrit Achterberg

O zij was zo welgeschapen
rechtop in het dunne kleed van de wind
die zij hun geur en glans verleende

en geen bloem stond als haar stem
op een stengel
liefelijker dan dit lijf van haar
dat wiegt op den adem van zijn woorden
waarin nu nog hij haar bestendigen kan

want had hij niet geleerd
met het herscheppende gerief
dat de geest uit het vlees heeft gewonnen
om getrouw te blijven
aan wat met de jaren toch zacht vergaat

hij was reeds woordenloos ten onder gegaan.

[p. 330]

10.

Wie deze versjes heeft geschreven
hij heeft zijn schedel laten rijpen
gebogen over boeken heilig en geleerd

hij dronk de zieke melk soms van verdriet
en levert slag met de vijand pijn
die de vesting van zijn lijf
voor altijd is binnengedrongen

en in zijn aders versnelt de tijd zijn gang.

hij heeft zich bestendig hersmolten
in de kroes van het leven
en allengs bekruipt hem de lust
te zingen met de rug naar de dingen gekeerd.

maar één ding bleef zoals het was
en blijft de kiemende kern van zijn wezen:

het meisje dat kwam uit de bergen
en met haar gouden gezicht
door lief en leed
een leven lang
tot in zijn nageslacht
zijn vlees en zijn ziel heeft gebrandmerkt.