Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 119

[p. 708]

Aleidis Dierick / Gedichten

Tedere zanger achter de ruit
die met kleine, koperen handen
de fluit legt aan uw glazen lip
en helder en roekeloos fluit.

Tedere knaap die uw ziel leegfluit
in de schemering tussen de wanden
wie wordt van het lokkende lied aan uw lip
de wilde en weerloze buit.

Zilver en koel zal de nachtwind stijgen,
boven uw handen zijn uw ogen zacht
en al wat onzegbaar werd of ging zwijgen
breekt uit uw ademen en trilt en wacht.

Wie niet als mond aan mond gaat beven
fluit zich verloren en dood aan het lot.
Soms zoent een vrouw als een vlam ons leven
en soms zoent God.

[p. 709]

 

De dag is oneerbiedig

 

en speelziek als een kind,

 

het huis wacht op de avond,

 

op de koperen kleuren,

 

op wijn, op een vriend,

 

op het doorproefd erbarmen

 

van de zachte minnaar.

 

's Avonds valt de wind.

 

 

 

Het woord trilt in de holte,

 

de adem stokt, wij worden zwaar.

 

Straks, als gij zingt

 

ben ik de drinkende,

 

verstild, ontkomen

 

aan elk menselijk gevaar.

 

Wij zullen samenwonen.

 

De nacht is wonderbaar.

[p. 710]

 

Het is middag.

 

De bruine, blinkende vogels,

 

als een handvol keien

 

geworpen, in de heldere straat.

 

 

 

Herfst. Alweer.

 

Hard zijn. Zonder te schreien

 

zien hoe de zomer vergaat.

 

De lucht wordt hoger en ijler,

 

rode bladeren in de bron,

 

mijn schaduw wordt langzaam langer

 

in de laatste, gouden streep zon.

 

 

 

Herfst. En een uur van stilte.

 

Wat pijn doet zal overgaan.

 

 

 

Een plots wild, wit-wentelend wielen

 

als de keien, de bruine fossielen,

 

wanhopig hun vleugels uitslaan.