Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 119

[p. 619]

Gwij Mandelinck / Gedichten

Spraakzaam in de spreuken

Ik vind mijn moeders weekse schoenen
op de dweil; de vloeren zijn geschuurd.
Met kloeke bezems mij beheksend
zet zij alles naar haar hand.

Spraakzaam in de spreuken van de liefde,
treuzelt mijn moeder niet: haar klapzoen
doet de ronde in het huis en als een dagdief
loopt haar klok een half uur voor;
in een kous van water zwelt haar voet.

Nog goochelt zij de zijde uit een mouw
en van ijver jaagt haar stem de nijd
van taaie lijsters aan; in 't wilde
weg herhaalt zij haar geluk.

Bij zittend werk lijkt mijn moeder op haar best;
zo haalt zij de garnalen uit elkaar: in twee
gelijke hopen schift zij goed en kwaad.

Straks werpt zij rond dit hoofd het laken
voor het lieve spook van mijn gedachten;
en in een onbevangen ogenblik keert zij
haar zakken op het tafelblad.

Het schoonste is verdeeld: als een dagloner
kom ik telkens maanden te laat.

De postduif tuimelt met een dreigbrief
rond het huis: over de kaap van de
jaren rolt de handkar van de dood.

[p. 620]

II.

 

In vlugge passen voelt mijn vaders

 

hazehart de stroper komen.

 

Uit de volksmond van de kraaien weet hij

 

hoe lawaaierig de dood kan zijn.

 

 

 

De spreeuwen legt hij in hun dieventaal

 

het zwijgen op, maar in een handomdraai

 

heft hij getemde eksters op zijn pink.

 

 

 

Het oog van zijn waterpas keek lang

 

de mensen aan: op het bloemhoofd van

 

een kind heeft hij de waarheid gelegd.

 

 

 

Mijn vader is geen man van zaken:

 

de bomen die hij liefhad in de

 

lengte van een kist, zijn hem

 

winderig over het hoofd gegroeid.

 

 

 

Zodra de bladval van zijn boeken werd

 

verteerd, heeft hij op zuring leren grazen.

 

Een grote slaper is hij nooit geweest:

 

zijn wijnglas tikt de uren af.

 

 

 

Soms zet hij blootsvoets rond zijn bed

 

de nachtreis van de wijzers in:

 

de grote hekkensluiter hinkt hem achterna.

[p. 621]

Er komt klaarheid

Er komt klaarheid in de gang van zaken:
waar de mens zijn schoonste zijde
toont, herken ik het optisch bedrog
van de baars in het water.

Het druiveblad zet zijn tandjes in
mij vast, de honger ribt de perziksteen,
maar aan roofbouw onschuldig loopt
het kind in het blauw van zijn buil.

De kansen liggen schoon. In de boomgaard
hangt de grote was: zo zet de wind de lakens bol
en vaar ik onder scheepsrecht in de vreugde uit.

Weer is de zomer in huis, de maanden duren:
op de tweede vinger prijst een ring
het goud, groter wordt de kring
als de liefde in een hooiberg staat.

Ik streep mijn fouten aan, het krijt
wordt mager en de tijd kort in;
de zon mag de dagen uitgeleide doen,
als een waterput roep ik mijn echo's na.

[p. 622]

Hier kan ik wonen

Hier kan ik wonen,
op zachte handen kruipt het mos;
ik hoor de vrede lopen
waar mijn vrouw tapijten rolt.

Mijn kinderen heb ik mantelwijd gedekt:
geen helling legt de wijn
zo zuiders op zijn zij.

Morgen bijten zij mijn onrust
op een nagel na; hun honger rolt een sneeuwbal
waar de koude ophoudt lief te zijn;
hun kuuroord zont mijn huis.

Is er voor hun verdriet een dieper
oorschelp dan het porselein?
Ik tril er kleine barsten in,
de spleten waar ik ingekeerd
toch zichtbaar blijf.

Op grote rentevoet zet ik de dagen uit.
Straks plukt mijn vrouw de lindethee;
in de pijn van het snijden
bemint zij het hout.