Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 119



[pagina 474]
Gabriëlle Demedts / Het wezen mens Gestrekt, op de neg van het bestaan, tienduizenden jaren en nog, staan wij uit te zien. Zo maar een morgen, in een wildvreemd oord, nog slierten droom in onz' ogen, zijn wij opgestaan om te zijn. Hoe? En wat? En waartoe? Tussenin ons spel van de ernst en van iet - als liefde - dat is en niet is, zijn wij verblind, of zien veel te hèl. Tussenin ons lachen en huilen, of leeg onverschillig zijn, is er wat dat trekt aan ons hand als een kind. Wij hebben het heimwee genoemd, - als had het als herkomst een heim - het heeft iets van hoop in zijn wanhoop. Zoals Duimpje en zijn broers, in hun hoge boom, naar vader uitzagen. staan wij gestrekt op de uiterste rand en wenken zachtjes, als het niemand ziet. 13 december 1973