Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 119

[p. 433]

Dietsche Warande en Belfort 119de jaargang nummer 6 juli/augustus 1974

Anton van Wilderode / Monasterio de Piedra

1.

Vermoeid en zonder aarde kwam ik aan
verdelgbaar van mijn wortels losgesneden.
Door oleanders veersgewijs bewegend
zag ik de muren in het maanlicht staan.

Een poort, een kloostertuin om rond te gaan
in avonden van hooigeur en genade,
een kamer met het raam omhooggelaten,
een erker om de sterren ga te slaan.

Een boom dichtbij en aan de overkant
het park onzichtbaar met zijn macht van water.
Gelukkig worden door de pijn van schade
en wortel schieten in het glijdend zand.

[p. 434]

2.

Altijd is water in de parken bezig,
in vijvers pralender, proestend in beken
die door de ronde rust der heuvels breken
en in cascaden krachtiger geledigd.

De rotssteen onaflaatbaar schoongewassen
zinkt loodrecht naar de bodem der ravijnen
waar duiven duikelen, wegzijn en verschijnen
door luchtstromingen draaiend opgevangen.

Over de richels langs de balustraden
die het gevaar bewijzen en verbergen
lopen bezoekers als verdwaalde dwergen
waarop de dauw valt van het vallend water.

[p. 435]

3.

Alles is oud, de duiven en het water
die met elkaars weerspiegelingen spelen,
de oleanders en de muurpanelen,
de graven en de vier kastanjelaren.

De pannen die het kloosterpand bedekken
zijn oud en haast tot schilfers moegelegen,
de oude klokken die een etmaal zwegen
kantelen zonder weergalm aan de zwengels.

De vloer is oeroud en herhaalt zichzelve
in nauwelijks herkenbare patronen,
oud is het heimwee dat wordt meegenomen
's nachts in de wanslaap onder de gewelven.

[p. 436]

4.

Het pralend kantwerk van het paviljoen
met speelsgebogen filigraan van friezen
en lussen die zich in een knoop verliezen
verkommert in een overmacht van groen.

De linde legt haar loof tegen het dak
en drukt de hoepels krakend naar beneden,
de pleister spat op de verweerde treden
en op de spiegel van het tafelblad.

De zeven stoeltjes na de laatste thee
tegen de wanden achteruitgeschoven
zijn door een groeiend ongeduld vanboven
met groene schubben van klimop bekleed.