Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 119

[p. 306]

Guido Arbeid / Wandelen met haar

1.

De eerste zon
en wij erin
met klamme voeten,
bleke wangen
en roerende snaters.

Dat is haver, zeg je
en dat, raad eens, graan haha,
mooie distels, vind je niet,
wat zielig die bieten,
o wat ruiken die vlierbloesems
en je werpt een waaier ervan in mijn haar,
laat ze krieuwelen over mijn rug.

En ik, stadsbewoner ocharmen,
slenter links, loop rechts van je,
soms verloren, soms gewonnen
en vergeet voor één keer dat het dag is
en nog avond worden moet.

2.

J'y suis, j'y reste
en je gaat liggen in het hooi;
ik ernaast, aan de waterkant,
veeg een keutel weg.

Een vogel - ik weet niet eens zijn naam -
staat breedvleugelig en schor
op een tak.

[p. 307]

 

Er drijft een blad papier (met minnedicht?)

 

op het water, verdwijnt tussen de waterlelies.

 

 

 

Achteraf loopt een hooiwagen van je knie

 

tot aan je slipje,

 

blijft poottrillend hunkeren,

 

keert bruusk om

 

- waarom? - en valt

 

tussen je dijen en rent

 

als elke stommeling, de verkeerde kant op.

3.

's Nachts onder de bomen
voel jij je klein en bang,
hoewel de fazanten en hazen slapen.
Enkel één vogel roept;
(lokroep of kreet van verwijt?)
we horen hem vliegen in een boom.
Je verstuikt je voet in een molsgat,
maar je sputtert niet,
de mol is je vriend.

In een moment van overgave
kussen we en klemmen ons vast aan elkaar
(niet graag lost de druppel de waterkraan).
Je voedt me met geest zoals je een kind
voedt met zog, terwijl we op de rand
wandelen van leven en sterven.

Laten we hier drie tenten opslaan,
één voor jou, één voor mij en één voor...

Even, heel even heb ik
de geur van je schaamhaar geproefd.