Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 119

[p. 221]

Walter Haesaert / Langzaam naar het zand

Het zand liep heerlijk in die dagen.
Er bleef geen taal, geen woord als hinder
in mijn stilte. Ik was de weg
naar wat ik uit je spreken wist, maar
niemand kende dit onwennig licht.
Als van een vreemde oogst was ik de zaaier.

Er stond een ladder als een lach
- je kon de ladder horen - in de kruin van elke
toverspreuk die wij gebruikten.
Oeverloos begeerden wij de vruchten,
maakten elkaar weer vlugger tot elkaar.

En dan zei ik mijn lippen beven.
Misschien was het mijn stem die aarzelend
de eerste schreeuw terugnam toen ik
als stuiptrek uit de aarde kwam.

Het zand liep langzaam
naar het zand, de korrels
werden cirkel.