Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 119

[p. 11]

Pieter Aerts / De stervende

Hij keek de spiegel in
die eeuwen oud was zoals hij.
Zijn hoofd was schoner nog dan wit.

Ben ik het? vroeg hij aan het kind.
En is je moeder hier voorbijgegaan?

Hij lachte naar de hond
die al zijn vingers had herkend.

Ik wacht nog even, dacht hij,
tot de laatste krijger ook
zijn wapens voor een glimlach ruilt.

Hij zag een man die met een witte vlag
in 't vensterraam te zwaaien stond.

En hij herkende zich.