Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 118

[p. 763]

Robin Hannelore / De twee zielige ecloges

I

Nu ik dit gezegd heb
(En dan spreek ik over het koewachtertje
Dat zich vanmiddag te pletter vloog tegen mijn renault
En over het hazejong dat ik een half uur later
Zag tollen in zijn bloed
Op de makadam in de achteruitkijkspiegel)
Nu ik dit alles aan de eeuwigheid prijsgegeven heb
Rijst weer de ultieme vraag op
Of ik niet beter zou vluchten voor mezelf
Voordat ik als een zieke wijsgeer mezelf dood

Voeg ik daar nog aan toe
Dat de grootwarenhuiskuikens van mijn paaskinderen
Vijf fonkelende hanen geworden zijn
Die mij aanbidden als hun god
En dat de rosé d'Anjou en de kampernoeljes
Reeds zijn gekocht en de gasten uitgenodigd

Dit is niet eerlijk en toch
Test ik 's avonds mijn woorden uit voor de hond
Mijn merel met lange oren
Mijn geblakerde heks
En als ik mijn natuurrampzalig noodlot neurie
Jankt hij zachtjes mee
Mijn verkoold verdriet
Mijn luisbos met zijn tijgerogen

Nu ik dit gezegd heb
Vlucht ik in de slaap
De blubberende slaap van de massa
Hoor hoe de massa slaapt
Als een bezinkingsinstallatie
Terwijl mijn hond over mij waakt.

[p. 764]

II

Het is natuurlijk krankzinnig meelijwekkend
Een eigentijdse dichter die in de laatavond staat te luisteren
Naar de ontzettende lijsters
Ik ben bang om het te zeggen
Maar dat maakt mij ziek
En slaat mij met dagenlange verstomming

Wat mij totaal van streek brengt is de bedenking
Dat wat de lijsters zingen zo oerecht is
Geen gekke lijster heeft het aangedikt
Geen domme lijster heeft wat weggelaten
Geen broodnijdige lijster heeft ooit gepoogd
Zijn voorzaten voor schut te zetten

Ach was het alleen maar met de lijsters zo
Maar bomen planten en bloemen
Maar dieren en insekten
Ze zijn trouw aan hun bestaan gebleven
Aan de zin van de droom
Aan het heilige bloed van elkander

Alleen de mensen plegen moord en zelfmoord
Rond hun waanzinnige altaren
Om toch maar anders te worden dan ze zijn
Ook al zingen hun dichters nog het oude lied
Met verstikte stem
Om zo veel verraad en onmenselijkheid

Ik ben zo'n dichter en ik zing
Heel bangetjes op papier waar niemand naar luistert
Zing ik van het onheil dat mens is geworden
En doodt en doodt en doodt
Altijd maar dichter bij de eeuwigheid
Met alles behalve mensen.