Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 118

[p. 749]

Mark Dangin / Gedicht

Uit: De mec van Caroline

Wij worden gedood, dachten wij luidop, hier zo
maar halt houden; uit de verte wuifde iets,
wellicht een eenzaam meisje,
zij zag de stad als een groot park
met zwanen in diepvriezers,
de straten een gladde, onveilige glijbaan.

Haar huis gingen wij binnen met een blij gemoed,
met een veeg teken
als zij ons alleen liet en overal mannen zag.

Konden wij met één hand, met een slappe vinger
wijzen naar de lieve vrouw,
met een half woord een afspraakje vragen,
mensen zien gelukkig de straat oversteken.

Wij scherpten onze stem en wreven
een laatste droefheid uit de ogen.

Na deze zou een vreemdelinge komen
in hetzelfde bed, aan de wand
dezelfde foto om te kleuren.

Buren staarden ons na, gaven elkaar
een schouderklop als wij geheimzinnig
deden en het liefde noemden.

Voor de morgen ons betrapte, blozend van geluk,
en ieder gewapend met een andere naam,
voelden wij ons tevreden
met steeds dezelfde angst.