Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 118

[p. 504]

Armand van Assche / Gedichten^*

De formule van de dauw

Dauw is ver onwerkelijk
buiten de dampkring
en besproeit
de appelflauwte van dichters.

Als ik opsta, zie ik
de damp onder de zuigkap
en als ik nuchter buitenga,
is het gras nat. Ik trap erop.
Het raakt mijn koude kleren niet.

Ik ben immuun
geblazen
in de zuivere tussenruimte
van dubbelglas
damp nooit aan, gluur niet binnen,
zet geen duimafdruk
en blijf onzichtbaar zweven
in de dampkring.

Als onverwacht de temperatuur stijgt,
zet ik uit
in een prentkaart van bloeiende bomen
en leg ik op mijn ogen
nee, geen chemische zalf
maar verse dauw
uit een blikje.

* Bekroond met de Poëzieprijs van de stad Tielt, 1973.

[p. 505]

II

 

Vanop mijn molshoop

 

is mijn blind-bekende-weg

 

als uitzicht ruim genoeg.

 

Ik zie wat ik wil zien.

 

Geen dauw waast voor mijn ogen

 

want ik ben vrij

 

van zorgen

 

- de natuur is beschermd -

 

- de werkplaats is beschut -

 

 

 

En zie ik minder

 

als het volle licht

 

door een spleet binnenvalt?

 

Mijn ogen gaan langer mee.

 

 

 

Ik leef op een kier.

[p. 506]

Het circuit

De stad hangt omlaag in zijn hoofd
als een roos in een gedicht

De vergeelde man wordt
in het archief geborgen

Geelzuchtige trams rijden tot
in de oren van zijn ziekbed

Verpleegsters spreken tegen vazen
verbloemde hoop

Zijn hoofd hangt in een lichte wolk
als zijn kinderen vertellen

Als hun sporen zijn uitgewist
en zijn krant is opgevouwen
zinkt de grijsaard
overtrokken in zijn zetel
en verdwijnt in zijn geheugen

als een tram in de metro.