Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 118

[p. 415]

Gery Helderenberg / Rouwklacht over de uittocht

Zij knielden op oude tapijten, verschoten
van jaren, rozerode kussens en kant
aan de communiebank. Met licht overgoten
keken de heiligen toe uit 't kloosterpand.
De rector las de psalmen en oraties,
De exorcismen, en wijdde ring en kruis.
Zij luisterden naar vreemde revelaties:
de genaden van dit huis.

't Kroontje met parelmoeren schitteringen
legde hij op de sneeuwwitte huif,
't scapulier, zoet juk voor Christus' hovelingen
langs de schouder, en zij herkenden lam en druif
op 't antependium, zilveren tooi voor grote dagen.
Schuchter beloofden zij arm en kuis
tot in de dood 't kruishout te dragen
de gangen door van dit huis.

Zij bevestigden 't jawoord met geijkte formules
op 't blad dat men tussen de vingeren lei
wanneer, afgelegd, na 's levens avonturen
iemand over hen het requiem zei.
Zij rilden onder de falie, glimlachend even.
Door de kapel hoorde men zinderend geruis.
Geschokt om wat zij onderschreven
bewoonden zij met U dit huis.

Zij noemden zich tot over 't graf gebonden,
bruidsmeisjes, de wijze, uitkijkend met de lamp
die glansde, onbekend met nacht en zonde,
onwezenlijk, 't lichaam in Gods vlam verdampt.
Zij zouden, lachten zij, lijk libellen zweven,

[p. 416]

 

engelen misschien, gevat in een aardse kluis.

 

Zij voelden zich door tederheid aangedreven,

 

geestelijke dochters in dit huis.

 

 

 

Een morgen, tussen vlagen zon en regen

 

zijn zij gegaan en verstomde hun lied,

 

stuurloos, bitter misschien, misschien verlegen,

 

vaandelvluchtigen, zegt men, of alleen uit verdriet.

 

Na zeven jaar terug, luidde Beatrijs de klokken

 

over koorvloer, refter en cel, tuin en thuis.

 

Gij kent de duivelen, Heer, die 't hart verlokken

 

in leegte stervend, ergens, buitenshuis.