Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 118

[p. 408]

Marcel van Maele / Behandeling (fragmenten)

1.

Wat hij bedoelde en tot wie hij sprak bleef onduidelijk
zodat z'n woorden niet te weerleggen waren.
Dat was het gesprek: sluit niet het hek.

In bloedeigen gebaar,
met een verbaasd gezicht van ‘hoe laat is het nu?’,
de strijdbijl neergelegd.

Geen schijn van kans,
de hoop is boter aan de galg.
Overleven, op een zacht pitje weet je wel
(ik leg m'n petje op dat pitje).

De duif vliegt van hand tot hand
maar is in de achteruitkijkspiegel reeds
aan het strand waar zij de stilte zweeft.

Met een koele vloek sla ik deze gedachte neer,
geachte heer.

[p. 409]

2.

Ik heb het gesprek op de voet gevolgd en notities genomen
en schetsen gemaakt.

Nu wil ik m'n laatste wilsbeschikking maken
maar het kantoor van de notaris is gesloten en de mensen
niet te storen
(de wereldbeker staat deze avond op het spel).

Behoeftige onderdanen overwinteren
en roepen VIVE LE ROI,
dat warmt wat op.
Het vaderland, het moederstrand,
het dochtersdal, het zonenwoud.

En praten - tussen de koffie door -
over Zuid-Afrikaanse rietsuiker.

En zij? Ach ik sta beheerst te lonken
naar de vonken in haar ogen,
naar de vleugels van haar woorden.

En ik? Ach zij zoekt de oe-klank
in het oerwoud van m'n dromen
in de hoeken van m'n slaap.

[p. 410]

3.

Zodra een onweerstaanbaar grauwvuur
denkbaar wordt
sla ik zwakstroom doorheen het ontveld geweld,
twijfel ik, kraai ik hoger dan duizend vreugden.

Sluip dieper in de tuin der lusten:

wijs van wijn

dronken van vreugde

blijer dan de witste wolken.

Ik wend me van het gebeuren af
en leg me te velde.