Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 118

[p. 241]

Dietsche Warande en Belfort 118de jaargang nummer 4 mei 1973

Erik Van Ruysbeek / Gedichten

1

Mijn lente geeft aan deze herfst de hand
in 't avondwoud dat zacht ter diepte daalt
zo roerloos als de stammen is mijn adem
doorzichtig als de kruinen is mijn vlees
er gaat een vrede door de hoogten en de laagten
die ook mijn lichaam vult en opneemt
en in zichzelve zinkt en zich bezint.

Nu is het goed een stukje woud te worden
een stukje groen dat neigt naar geel en bruin
en dat de murmelingen van de stilte
slechts in zichzelve hoort
en in de neergang
der voldane sappen.

Nu is het goed geen ogen meer te hebben
en stil te zinken in de ebbe van de aarde.

[p. 242]

2

Laat ook de nacht weer schemeren door mijn licht
laat mij de trage vreugd
op drift te drijven in het groeiend duister
laat mij de lome gang der schemeringen
tot aan het vage einde van hun droefheid gaan
en laat mij met de bomen duister worden
en met de wijkende rivieren mij van mezelf
verwijderen
alleen nog leven buiten mij
in de verpulverende schemeringen der onduidelijke verten
laat mij de ogen sluiten smelten en vergaan
en opgaan in de orgelende stilten der
alom-aanwezigheid
een laatste trillen van de weedom
en dan het onuitsprekelijk zwarte licht
voorbij de zonnen en de nachten
dezer aarde.

[p. 243]

3

De aarde loopt van hemel vol
de zon wordt dauw over ontwakende zinnen
en beide vallen samen in
het schouwen van het hart

teruggetreden in
de trechter der
oorspronkelijke trilling
teruggeweken in
de welling der
onstoffelijke wel

straalt met ons de wereld inwaarts
tot onze gezamenlijke
bron

als dan van 't woud de kruinen langzaam wuiven
is dit in ons
in het wellen van een spiegelbeeld
de beweging der eenheid.

[p. 244]

4

In de strelende schemering der aarde
is je gelaat de glans van mijn verlangen
mijn verlangen de glans van je gelaat
volmaakte glans
gestreelde glans
gepuurde lijnen van wegpurende
schaduwen der ziel

plots ben je die ik ben
een spiegel van mijn waarheid
van ons vlekkeloos geheim
plots gaan je trekken groot van mijn oneindigheid
en blijven toch het teder schrijn
dat zelfs mijn adem niet durft raken
verengt de wereld zich tot je gelaat
zo wonderbaar nabij en zo ontzaglijk ver
waaruit ikzelf en al wat is verinnigd stralen

zegen de schemering en zegen de landschappen der ziel
en zegen dit gelaat
getekend in de avondgloeden die uit de aarde
stijgen.

[p. 245]

5

Ik hoor in mij de wereld inwaarts bronnen
die ver uit mij buiten zijn bronnen stijgt
ik weet in mij de schachten van de oorsprong
door het ruimteloze trouw in mij gelegd
mijn grenzen ken ik niet mijn kern is grenzeloos
en toch werd deze kern gespijkerd in de ruimte
het leven is mijn rijk dat dijt voorbij de dood
en door geboorte even in dit landschap daalde
een pluis ben ik een hartslag en een kinkhoorn
in het grote trillingsveld een trilling
een weten der oneindigheid
binnen de eindige schijnsels niet te weten
een vorm die van het vormeloze leeft
en in het gouden stuifmeel van de zon
de eerste trap zijner verblinding vindt.

[p. 246]

6

Laat ik me zinken tussen de asters van mijn vlees
tot de onstoffelijke pulp waaruit het bront
ben ik mezelf dan nog, ben ik de wereld
of ben ik beide?
Trillend en doortrild
een veld van trillingen in een veld van trillingen.
Iets is en waart rond myriaden kernen
los van de wateren van bewustzijn
waarin een wereld
steeds opnieuw
zijn wordingen ervaart.
Iets laat het zijn aan zich voltrekken
en dunt en duizelt en vervluchtigt
ontwakend wonderbaar
en opgaand
in de weke velden van een vlees
dat ook de wereld is.