Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 118

[p. 112]

Gwij Mandelinck / Gedichten

Aan de wijnkleur van de daken

In het dialect van een mus hoor ik
mijn moeder roepen; verdwaald tussen
de bloemen moet ik haar zoeken. Purper
valt haar mantel over het koningskruid.

Zij is mijn moeder: hoe bedrijvig
waren de mieren in het handwerk
van haar vreugde.

Ik heb mij vaak in haar huis betrapt.

In niets werd zij misleid: aan de wijnkleur
van de daken was de liefde te herkennen.

Nog wiedt zij een hemel van kers
en radijs, op zachte knieën maakt zij
onderscheid tussen waarheid en leugen.
En waar zij van loutere goedheid spreekt,
wordt haar tong met laurier belegd.

Een zachtere regel heeft de liefde niet.

[p. 113]

Van bij de mensen

Ik kom van bij de mensen: gemanierd
is mijn hond en in de nasmaak van de
bout voel ik het schaap vergaan.

Weer noemt de middag de liefde
twee wijzers bij elkaar;
tijd om thuis te komen, om gezoend
te worden in de distels van mijn baard.

Veel breng ik mee; het oog van de broedende
vogel hield ik scheel op mijn hand
en 's avonds kon ik samenscholen
met de spreeuwen in de bomen.

Duikend bracht ik het applaus
van het water boven zijn spiegel;
maar er is geen rust zolang
de grote vis amoreel de kleine eet.

De reisdekens worden gespreid;
winst en verlies is vlug gekend:
in twee kleuren verschiet de radijs.

Zo weinig is veranderd, in treurnis
weet ik de lijster als een oude
vrijster mijn boomgaard benijden.

Op het gerucht van rundstong over gras
kijk ik om; ben ik ooit weg geweest?

[p. 114]

Waar de zon aan overuren doet

Hier wordt de vreugde bevestigd: weiden
stappen in een cavalerie van drogend hooi
en juichend zet ik mijn kinderen als jonge
ruiters in het zadel van mijn hals.

Een blije nederzetting is dit huis
en waar de zon aan overuren doet,
heeft men zich dagen verslapen.

Ik leer er begrijpen hoe verdraagzaam
het schaap met zijn zomerlip blaat.
De merel noem ik een mooiprater
tegen het onweer in en met kleine
vreugden kan ik reageren op de
commentaar van de koerende duif.

Er zijn grotere dingen op komst.

In dit wijnjaar telt mijn vrouw
de maanden; wellicht behoort het kind
tot de bloedgroep van de vink,
die in de boom een toonladder schuift.

Aan zwaluwen zijn mijn stallen verhuurd,
zij worden mijn liefste vertrekken:
de balken krijgen sieraden, in die
weelde kan ik tijdeloos verjaren.

Hier voer ik een stil bewind: als een
kamerheer ben ik in de vrede thuis.

Deze gedichten werden bekroond met de prijs van de Vlaamse Poëziedagen.