Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 118

[p. 103]

Stefaan van den Bremt en S. Abbiati / Gedichten

Het vlees is gewillig, maar de poëzie is zwak

Ik kan niet zeggen dat ik ongelukkig ben
als ik je hoor lachen in de kamer naast die
waarin ik zit te schrijven, als ik bedenk:
wij eten samen aan één tafel,
wij slapen samen in één bed
en soms zijn we dat-raad-je-wel.
Nee, ik kan niet langer zeggen dat ik
ongelukkig ben. Je lachen doet mijn pen
haperen, wanneer zij wil vervallen in een
variatie op een dichterlijke nostalgie.
Natuurlijk is er méér dan één manier
om klaar te komen. Maar daarvoor is
een vrijer ritme nodig dan het
voorgeschreven metrum van de
poëzie.

Misschien kunnen wij wel zeggen
dat wij gelukkig zijn, alsof dit
vanzelfsprekend was in deze tijd.

Stefaan van den Bremt

[p. 104]

 

Wil je dansen leren

 

kransen leren

 

vlechten leren maken?

 

Wil je zingen leren

 

springen leren

 

kringen leren maken?

 

Wil je roepen leren

 

troepen leren

 

groepen leren maken om

 

te zingen om te roepen om

 

te dansen op je voeten?

 

 

 

Je lacht en neemt mijn hand.

 

Jij zal me nu wat leren:

 

't herstellen van

 

een bindingsband.

 

 

 

S. Abbiati

[p. 105]

Van poëzie gesproken

Jij zegt geen grote dingen in een dode taal
(jouw woorden zijn niet van een ander ras)
terwijl ik langzaam aan 't verstenen was
zoals een schelpdier in zijn schaal.
Zoals je stem die nog aarzelt tussen meisje en vrouw,
zo zijn de woorden die je spreekt -
alsof in elk van hen een zin aanbreekt.
En ik, poëet, die woorden hik en kauw,
ik, die gedichten gorgel en die moeizaam zinnen brouw,
ik spuw de kikker uit mijn keel:
'k verzaak de rol van zieke minnestreel.

Stefaan van den Bremt

[p. 106]

Wie weet?...

Nu al trilt binnen in mij de schrik
voor de komende tijd.
Nu zwelt binnen in mij de schaamte
over mijn gelukstijd.
Wie weet, misschien word ik wel eens
herboren
als vogel in een kleine kooi
als waakhond aan een korte ketting
als gevangen aap die in 't café de klanten
amuseert, of als muilezel van een meester
die me steeds bezeert.

Wie weet, misschien op een dag
word ik herboren als iemand
niet geboren voor geluk
niet geboren voor de lach.

S. Abbiati