Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 117

[p. 760]

Werner Pauwels / Zondag

Ik ben blij met de dag
Ik ken hem nu en weet hem wonen
Hij is aan mij gewend en ik aan hem.
Ik zou zijn stem herkennen als het kraaien van een haan
Om het even waar in welke vreemde hoek
De buitenlandse wilde wind
Ook zitten mocht.
Het tocht in de stad
Haar kerken en de rangen
Van haar majoretten.
De burger doet geen kwaad
Door het dragen van ringen en edelstenen
Of door het geven van juwelen
Van Japanse makelij in plaatwerk
Als geschenk.
Maar hij verliest zich-
Zelf doortrapt en welbewust
In zoveel sierlijkheid.
Kan hij op een andere manier
Zijn weldoorvoede ziekte
Als een rottigheid te boven komen
Zijn Zona als make-up aanwenden
Blaffen naar de maan?
Ik mag niet spreken in gezelschap
Want ik ben het maximum
Van wat de toekomst bieden zal
En mijn verleden
Is de helft van de geschiedenis.
Mijn buik gromt van voedsel en vrouwen
Langs mijn borst slaat een oneindige wereld
In mijn aangezicht
Mijn rug baadt in zweet en mijn voeten

[p. 761]

 

Dragen slijk als schoeisel.

 

Die Januskop van mij

 

Met arendsneus is veel te groot

 

Om als een adder in laag gras

 

Te tieren. De handen in mijn nek gebonden

 

Gekruisigd als een Lievenheer

 

De ogen vol tranen en bloed

 

De oren afgesneden

 

De haren uitgerukt

 

Het hart doorboord schouders en ribben

 

Gebroken heb ik mijn tong weer ingeslikt

 

En zal ik enkel kunnen

 

Vuurspuwen en brandstichten nog.

 

Nog zal het goed zijn en beter worden

 

Nog zal de wereld warm zijn en heet worden

 

Weer zal de Lente alles vernielen

 

Wat ooit heeft bestaan en de zomer weigeren misschien

 

Zoals onnozelaars en jakhalzen

 

Een brug weigeren en een brug slaan

 

Over het vredig vasteland

 

Ten behoeve van veel autowegen

 

Zoals onwetenden en journalisten

 

De waarheid weigeren en haar verkracht

 

Verkondigen in het beste van hun pers.

 

De winkels en grootwarenhuizen zijn gesloten

 

Zegt mijn vrouw en ik besluit

 

De Middenstand zal voor de kop gaan

 

Geen enkel onvervreemdbaar stuk

 

Van ons lijf geen bloedeigen orgaan

 

Is te koop. Ook op maandag niet

 

En andere naamloze dagen troosteloos

 

Gedonder op een donderdag.

 

Buiten Oeroek in de bergen ver van Babylonië

 

Leef ik Enkidoe

 

Vriend van Gilgamesj en nauw verwant

 

Met de Germanen.

 

Drievierden god eenderde mens

 

Onoverwinnelijk onoverwonnen

 

In een schrijn gevat

 

Een grote hallucinante gloeilamp

[p. 762]

 

Met gas gevuld van oorlogskruid en jodendom.

 

Wanneer het glas zal barsten en het licht ontploffen

 

Zal ik met Denise aan mijn hand

 

Aan het einde van de tijden staan

 

Verbrand tegen een zwarte muur

 

En ik wil trachten

 

Met ivoren tanden en met open mond

 

Bereid te zijn bevrijd en met aanstellerige overgave

 

Adamisch vruchtbaar de nieuwe

 

Sponsachtige steen

 

Omhelzen.

Uit de cyclus Wiek-end,
aan Jacqueline Ballman opgedragen.