Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 117

[p. 641]

Dietsche Warande & Belfort 117e Jaargang Nummer 9 november 1972

Pieter G. Buckinx / Gedichten

Moederschap

Voor Felix

Wat eenmaal uit het duister
van haar lichaam brak
ligt nu ineengevlochten
aan de luister van haar mond:
dit kind, een broze bloem,
een morgenlijk juweel,
gevangen en gevat binnen de cirkelranden
van schouderbrons en borst
in de omstrengeling, in de geborgenheid
van haar bijna beschaamde handen,
die moederstil de weelde strelen
van deze naakte heerlijkheid:
een woordeloos gebed voor nu en later.

Het blauw heelal blinkt in het water
van de tijd waarin de ziel de bloedklop hoort
der eeuwigheid.

[p. 642]

Ballade voor Barbara

Loop maar in de regen op uw blote voeten.
Ik weet niet of het regendruppels zijn
die op uw wimpers branden, Barbara.

Loop maar van dorp tot dorp
in de regen van oktober,
dan hoort gij de honden van de honger niet.
Verberg u onder het lover
als uw buikje zwelt van verdriet.

Het brandhout is nat van de regen
en het vuur dooft onder de as
en de regen zal blijven wenen
als gij inslapen zult voor immer
onder het gras.

[p. 643]

Zijn laatste gedicht

Een knoop van verdriet in de keel,
een kramp als een kluwen van pijn.
Hij schrijft met bevende hand
de woorden op de koortslei:
vooreerst de woorden vliegzand en woestijn
en daaronder, wit als een bloem in mei,
het woord kameel, voor de laatste reis.

Maar hij veegt weer de woorden uit
met de vingertoppen en denkt:
‘wat baat het dat ik met woorden speel,
het kluwen is onontwarbaar
en de pijn blijft branden als een spons
van dorst in de keel.’

[p. 644]

Het Geluk

Het geluk is een vlinder
met felgekleurde vleugels
die zich zo zelden vangen laat
en houden wij hem eindelijk tussen de vingers,
een zeldzaam ogenblik,
dan gaat hij spoedig dood.

Dan leggen wij zijn vleugels
voorzichtig tussen de bladen
van een onsterfelijk boek
waar zij de letters met het stofgoud
van de herinnering kleuren.