Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 117

[p. 561]

Dietsche Warande en Belfort 117de jaargang nr. 8 oktober 1972

Paul Snoek / Het wintermuseum
voor Marie-France Daenen

Een bezoek aan Nova Zembla is de moeite waard.

Op dit prachtig eiland worden in het wintermuseum
veertig soorten sneeuw en ijs bewaard.
De meeste monsters heeft men kunnen redden
vóór de grote explosie,
nu bijna twintig jaar geleden,
plaatsgreep.

Regelmatig komen nog fossiele sneeuw- en ijsrestanten,
door sneeuwzoekers ontdekt,
deze prachtverzameling verrijken.
Maar enig in hun soort en daarom wereldberoemd
zijn de zeven pinguïns en de zeekoe.

De pinguïns zijn blind,
maar toch heeft een van hen
vorige herfst nog een ei gelegd.
Het is roestbruin en wordt angstvallig
in een diepvriesschrijn bewaard.
Men kan het even bezichtigen
tegen betaling van twee dollar.

De zeekoe is ziek
In een glazen container vol doorzichtig water
dobbert hij lusteloos rond
als een zwemmende klomp rubber.
Hij wordt met kunstvis in leven gehouden.

Een hete kop thee is verkwikkend
na de tocht door de blizzardtunnel,
waarbij een verdovende verstijving

[p. 562]

 

in vroegere tijden ook koude genoemd,

 

zich op de oren, neus en lippen der bezoekers vastzet.

 

 

 

Godzijdank is na de grote explosie

 

deze ziekte compleet van de aardbol verdwenen.

 

 

 

Dat verneem je van de bewaker,

 

een man die zeer lang geleden

 

in Friesland werd geboren.

 

 

 

Een gesprek met hem is uitermate boeiend,

 

maar zijn verhalen moet je nemen met een korrel zout.

 

Zeker wanneer hij het heeft over Hollandse schaatsers

 

of over de sneeuwman, die hij als jongen

 

met echte sneeuw zou hebben gemaakt.

 

 

 

Doe alsof je hem gelooft

 

en wend begrijpend je blikken van hem af,

 

wanneer een traan van helder water

 

rolt over zijn wang

 

vanuit zijn rechtse porseleinen oog.

uit ‘Frankenstein’ in voorbereiding.

Max van Leeuwen