Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 117

[p. 501]

Dirk Christiaens / Vier verzen naar Pieter Breughel

Dulle Griet

Een gevilde vis die sterft in een hoefijzer,
Gewogen en gewikt, wat niet hoefde.
Vroom dragen mannen een ladder.
De visser vangt alvast een nest.

Op het dak tilt een bochel in het oog springend
Een luchtbel in zijn luie schuit.
Een spin ligt geprikt in snaren
Om te bewaren op sterk water.

En, hoera voor de mooie zwemster
Over de slotgracht nadert een tor.

[p. 502]

Val van de engelen I

Engelen slaan een rog,
Talmend in dit hondse tafereel
Overvallen raven
De zwarte vreemdeling

Die met harig bekkeneel
De handen op de rug
Gebonden zinkt
En naar adem snakt.

Traag en safraangeel
Tuimelt zonder geluid
Een voorwerp
In dit volmaakte vluchtmisdrijf.

[p. 503]

Val van de engelen II

Schelpen in schelpen
En een kikker scheurt zijn open buik.
Engelenhaar versiert een ring en vissenstaart
Loden libellen zinken in de diepte.

Uit zijn bruine bazuin blaast
De hagedis met glinsterend schild
Het helse licht verdrinkt
In manen, mannen, vrouwen, vleugels.

Engelen vallen zonder gezicht
En vervoegen hun soort met soortelijk gewicht.

[p. 504]

Triomf van de dood

In de vouw van elk laken
Spuwt de dood in een vrouw.

Vertrouwt hierom de damspeler met het rode ruitjeshemd
Zijn vuile schuilplaats maar half en half?

Met open mond watert iemand in een boomholte.
In dit landschap is alles boter aan de galg.

Een boot vaart voortdurend heen en weer.
Weer of geen weer de uitvaart gaat door.

Alleen de dood
Houdt zich onledig met inteelt.