Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 117

[p. 350]

Jo Gisekin / Nooit is augustus zo droef geweest

In memoriam matris

Je ontwaakt met de vraag
wat dit kind ligt te doen
in zijn pasgeboren wieg

De dood geeft zichzelf te eten
en niemand
die het bloed ziet kruipen
als een slak
met kilgevroren spoor

Zij hield van de huid
van stille ranonkels
elk kruid
kreeg door haar
zijn bestemming

Haar blik was gaaf
als een weids terras
op haar bank
kon je Rilke lezen

Wat met haar handen
die kathedralen aftastten
en waarom Compostela
dat in haar
zijn pelgrim verloor?

Zo kende ik haar oor
voorzichtig als gefluister:

[p. 351]

 

ternauwernood dommelt

 

haar onzichtbare weetgierigheid

 

 

 

Haar huis

 

een bijna verlaten leest

 

met nauwkeurig verkleurde holten

 

te vroeg

 

tot steen gekoeld

 

 

 

Asters

 

kleuren de herfst

 

 

 

die sterft.