Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 117

[p. 250]

Wilfried Adams / Gedichten

Licht zong uit louter licht, het water
het rad en raadzaam water
repte zich en rende wat het kon
en lachte in zijn witste vuist.

De huizen gingen aan 't wuiven
alsof het nooit meer winter werd.

En de kruiden, anders zo nors en zo
nukkig, ze gonsden en geurden:
het gras waaide je naam.

Hoog stond de dag. Geen hert
geen engel kende ooit deze helderheid.

[p. 251]

 

Omdat ik het zeg: zie, in zijn huid

 

schuilden regenrijke jaargetijden,

 

duizend vogels waren voorhoofd

 

en handen wijs. Metalen klonken. Deze dag.

 

 

 

Buigzaam, won ze hem. Hun adem

 

was verwondering, was voluit adem, aarde

 

hun aarde. Ze sprak van vuur,

 

van uiterst zuiver water. Dit geheim te dragen.

 

 

 

Leg ik het verband? het diep en duister

 

samengaan van bloed en bloed?

 

De zomer was. Ja was hun hoogste huis.

 

 

 

Ik herhaal, want eenzaam woon ik,

 

het verhaal van een zeer hoofse liefde.

 

Vrouwen in het snerpend traphuis wetten

 

hun snavels en hun messen. Tot al te scherpe

 

sneeuw. Wie zal deze eeuwen stelpen?

 

Spieden eksters, zie hun ogen dodelijk smeulen.

 

 

 

Er zijn geen woorden, er is

 

de vogel krijsend, vlerkend in zijn wervelende

 

veren. Het scherpgericht, de witgevroren wonde

 

die van honderd blinde stilten schreit.

 

 

 

En nooit meer dichtgroeit. Want reeds

 

raast de zon door een hemel dronken

 

van zwart, reeds bloeden ook de gladste keien.

 

 

 

En jij, mijn zwerfziek mineraal, mijn dartele,

 

sprankelende lief: wie heft hartstochtelijk

 

in oktober een roos van stilte aan?