Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 117

[p. 243]

Karel Jonckheere / Gedichten

Verlegenheid

Wat vriendschap is in 't duister weggereden
ik stap alleen naar huis door 't zandig bos
waarin de wind mee keert. 't Is lang geleden
dat ik dit mocht beleven, ziende en los.

De bomen zijn weer sparren en geen schimmen
de droge tak die valt verschuwt mij niet
een remmende auto moet zijn blik niet dimmen
ik durf hem tarten als hij langs mij schiet.

Tussen struweel zie ik het helder stralen
van eigen lamplicht door een schuine reet
ik talm en glimlach, kan niet meer verdwalen
tast niet meer langs het hek, mijn netvlies weet.

Maar op het grint blijf ik plots staan, verlegen
om deze klare winst mij toebedeeld:
gedempt klinkt mij de jonge hartklop tegen
van wie in eeuwig donker Mozart speelt.

[p. 244]

Vraag bij weerzien

Sinds lang niet meer in de schemer geschreven -
mijn ogen hadden de schemer verleerd -
waar zijn de vele gedichten gebleven
in machteloos zwijgen geweerd?

Onwennig verrast aarzelen mijn woorden
dit lieflijk halfduister niet meer gewend,
verschuwd door mijn bril die ze jaren lang smoorde
maar ze plots in dit uur herkent.

Opnieuw dan een avond als lang geleden,
de avond van allen die bleven zien.
Sterven verzen in een schemer vermeden, -
wachten zij op ogen misschien?