Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 117

[p. 22]

Clem Schouwenaars / Een zachte Saraceen

Ontzaglijk in zijn waarheid en
Verbijsterend van eerlijkheid.
Derhalve onvermijdelijk hij lijden
Zal en bloeden allertijd.
Hij schudt zijn weerzin af, bereid en
Angstig voor de wonden die hem wachten,
Reine dwaas, verrukte, verachte.

Onmisbaar echter, nu de hete
Jaren nog zijn dagen dragen,
En zijn zachtste vingers weten
Nog het wekken van haar grage
Tepels, in zijn huis en bed
Hij weet haar ademen, haar vragen,
Haar heidens tussenbeens gebed.

De avonden, helaas, zijn nu het traagst
En eenzaamheid duurt langer dan de dagen.
De zon verlaat de straat. Het laagste
Dak ternauwernood zij raakt, weerkaatst
Nog op de muur van zijn terras
En schuift de eerste schemer langs.
Hij wacht en proeft de walging in zijn glas.

En nu hij ziet - dit zien is ogen
Dragen in de holten van het hart-
Hoe, alles door het donker overtogen,
Verstilt en één wordt in een eender zwart
Van roerloosheid, ontroerd hij wordt een zachte
Nacht, een mens met mensen, vloek ontward
Tot rust: het einde nadert van zijn wachten.