Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 115

[p. 721]

Dietsche Warande en Belfort 115e jaargang nr. 10 december 1970

Erik van Ruysbeek / Gedichten

Eerst in het duister

Eerst in het duister wordt zichtbaar alle licht
eerst in de nacht verklaart de wrereld en het zijn
en wie niet blind werd, nooit heeft hij gezien,
slechts in het donker groeit het vuur tot ruimtebrand
voorbij de zonnen tot een wit azuur.

Moederlijke nacht, donkere aarde en donker firmament,
laat niet in mij verloren gaan
uw duister en zijn paradijselijke kiemen
maar in mijn nachtelijk vlees broei daar uzelve uit,
orgel zwellend van lichtvisioenen,
dat ik doorheen uw zwarte spiegel breek
en zelf een glans word, stijgend uit uw pulp.

[p. 722]

Ik noem u

Ik noem u mijn ziel maar gij hebt geen naam
ik noem u mijn cirkel maar gij hebt geen vorm
mijn centrum zijt gij maar gij hebt geen plaats
mijn eeuwig nu maar gij kent geen tijd.

Verloren en gevonden is éénzelfde ring
geboren en gestorven is éénzelfde kring
hoe hoog ik roep hoe stil ik zwijg
hoe steil ik spring hoe diep ik neig
gij zijt in mij en onvermurwbaar
kruis waarop mijn waarheid werd gespijkerd
dat als mijn waarheid dijt
van alle kimmen in mij dalend
naar alle kimmen met mij groeiend
naar diafanere
wijkende
sferen.

Ik noem u niet meer maar gij zijt mijn stem
ik smelt in u maar gij zijt mijn aarde
ik sluit mijn ogen maar gij zijt mijn donker
ik maak mij doof maar gij zijt mijn bloed.

Tempel in mij
Lucht tussen orgelende zuilen.

[p. 723]

Minnelied

Je vult me zo dat ik je niet meer houden kan
- nutloos grijpen van mijn ijle handen -
met mij ben je het vlees van alle ruimte
onstoffelijke leegte die mij vormt en vult
het orgel aan mijn oor het bruisen aan mijn slapen
de stilte in 't ontluiken van mijn handen
de blik vanuit mijn blik die jou en mij omvat.
Zeg mij het einde van je zijn, in mij en buiten mij,
kijk zelf uit mij, dat ik mezelve zie,
jij die mijn grenzen afschaft in ons stralen
ik sluit mijn ogen en word grenzeloos in jou
geliefde grond, geliefde bron, geliefde vrouw

voorbij de grond, voorbij de bron, voorbij de vrouw.

[p. 724]

 

Geleefd hebben is eeuwig zijn

 

eeuwig zijn is eens tot leven komen.

 

 

 

Alles in mij is dood

 

het leven uitgezonderd.