Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 115

[p. 689]

Frieda Cornelis / Ik zeg jou...

Ik zeg jou de woorden die me scherpen,
die me heten als de vingers van een hand,
de gletsjer die brandt en aarde dempt,
brokkelt en gaaf de huiver houdt,

ik zeg jou de woorden die de rook van het vuur gaan
scheiden, wanneer op de schimmelavond,
niet meer de rustroos roest of raast door het
bloed als de winden van september

ik zeg jou de woorden die me liefhebben
en beminnen is meer dan de ademkoude van je lenden,
het droomvlies dat blind in mijn vlees zijn weg snijdt
en samenschrompelt tot wrange samenhorigheid.

ik zeg jou de woorden die in de nevel bevrucht,
het staal tot warmte brengen en met geisja-ogen
onwrikbaar in mijn navel leeft
of is het eenzaamheid die ik je vertel.

ik zeg jou de woorden, nu meer dan ooit en anders
het verlangen naar het water, dat als de
dauw in mijn dagen zingt
en lief wil ik hebben, de asrest van mijn zenuwen.

ik zeg jou nu de woorden, omdat morgen mijn adem
tekort zal schieten, ten onder zal gaan in het moeras
dat we zelf hebben geschapen
in het nirwana dat we waren.