Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 115

[p. 641]

Dietsche Warande & Belfort 115e jaargang nummer 9 november 1970

Christine D'haen / Vertroosting voor Anna-Livia

Mijn onvolwassen preutsche pauw, met weigerige en prinselijke ziel
begreep, toen heel de bladerkroon des vederesch
op een octoberstormnacht
viel
dat hij dien tuin met tortelduiven, hoenders, binnen bruidssluier en wingerd

ontgroeide, en op den laatsten dag
ontvloog hij ons gezag.

Hij vluchtte over de hoven naar de hoogste boomen, ruimer erf, en waar
wellicht een wijfje riep; hij aarzelde eerst en bleef,
gaf toen een schreeuw en koos
't gevaar,
den krop gestrekt; zoo zoeken onze zonen, onze dochters 't eigen broed
vrijwillig, na een treuzelpoos,
ontnest en ouderloos.

Gevoederd met volkorenbrood en room, wendt zij den mond en weigert mij,
zij wil geen moederlijke melk en zoeten koek
verteren, maar martiaal
en vrij
de zure vruchten, wrange noten kraken, kauwen; zerp en bitter sap
wat groeisel rauw en schraal
zijn 't dagelijksch mager maal.

Klavier, gitaar nochtans, gezang bij fluiten en viool weerhield
dat edel zieltje nog, 't zinderde op 't snarenspel,
de vingeren speelden 't lied,
geduld
en zuchten mengden zich zoo mild tusschen de tonen tot een web waarin
gevangen zij vol wel en leed
het droom-omhulsel reet.

[p. 642]

 

Was haar 't Latijn niet rijk, vervoegd, verbogen, woord voor woord gereid in koren

 

als tronen, seraphijnen, cherubijnen rond

 

den klaren kern geschaard;

 

een horen

 

des overvloeds van klinkende vocalen in den klem der medeklinkers;

 

't Vestaalsche vuur was onze haard,

 

de tuin 't Roomsch Forum waard.

 

 

 

Aeneas, 't oog op Troje nog gericht, naar Alba Longa schrijdt,

 

maar torst den vader met zijn Goden op den vromen schouder,

 

zijn zoontje spoedt verblijd

 

die vorst

 

van 't nieuwe rijk na bitteren brand moet worden; tusschen eikenloover, toortsen

 

zoo toonde 't heel haar kindertijd

 

het weidsche wandtapijt.

 

 

 

Met zoute schelpen speelde, kreukels, kokkels, muiltjes, 't ijverig luisterend kind

 

in diepe noordhoorns leerend de eigen-schelpsche sprake,

 

kleine malacologe,

 

en vindt

 

schuchter de convoluten en de fusiformen waar zij zelve uit rijst

 

aan Venus meer gelijk, onttogen

 

aan 't kindsche onvermogen.

 

 

 

De paardentroep, gezadeld en geleidseld, draafde duinwaarts; 't ruige lijf

 

tusschen haar dijen, het beteugelend drijven bond

 

haar aan het trouw bruin beest;

 

in 't stijf

 

wit lijnwaad worstelen met de knapen op tatamis joeg het bloed door de aderen,

 

of de ondergrondsche speurdersreis

 

of duik naar waterprijs.

 

 

 

Kom, kijk nu uit uw erkerraam, uw kamer rijk aan landkaart en gravure,

 

uit uw Chineesche teekens kijk, uit uw Japansche,

 

uw Indisch oerwoud vlucht

 

een uur,

 

de voorhistorie en de architecturen laat; geeft 't hartje - niet verlept

 

als Klare die benepen zucht

 

en Hooft vertroostte - lucht.